Σε κάθε ζήτημα στο οποίο το κράτος έχει εξουσία να λάβει μια απόφαση, υπάρχει συνήθως θεσμοθετημένη και η διακριτική εξουσία του προϊσταμένου αυτής της υπηρεσίας για να εγκρίνει κάποιο αίτημα, ενώ αυτό δεν δικαιολογείται. Απλά παραδείγματα είναι οι εξουσίες της Πολεοδομίας, Αρχηγού Αστυνομίας, του Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς, του Διευθυντή ενός Νοσοκομείου, ενός Δημοτικού Συμβουλίου κλπ να λάβουν αποφάσεις, εκεί που ο ίδιοι κρίνουν ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης.
Αυτή η θεωρία ολόσωστη. Γιατί με κανένα νόμο και κανένα κανονισμό δεν μπορείς να υπολογίσεις, να κωδικοποιήσεις και να θεσμοθετήσεις εκ των προτέρων, όλα τα πιθανά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και δεδομένα της κάθε ξεχωριστής περίπτωσης. Με απλά λόγια ο νόμος δεν μπορεί να καλύπτει και να προβλέψει τα πάντα. Για αυτό δίνει το δικαίωμα διακριτικής εξουσίας σε κάποιες περιπτώσεις, ώστε ο προϊστάμενος να μπορεί να εφαρμόσει το πνεύμα του και τη φιλοσοφία του νόμου αν και εκ πρώτης όψεως δεν καλύπτεται από το νόμο.
Αυτή η διακριτική εξουσία, λόγω της πρόδηλης εγκεφαλικής ανεπάρκειας πολλών Κυπραίων, έγινε διαχρονικά αντικείμενο εκμετάλλευσης. Χρησιμοποιώντας κλασικές και γραφικές μεθόδους και πεσκέσια όπως χαλλούμια, ψάρι, αμπελοπούλλια, τζίκλες, κανένα φακελλάκι και άλλες συναφείς πατέντες, ο Κυπραίος πάντοτε όδευε αντί στην οδό της νομιμότητας, στην εκ του παραθύρου και δια της πλαγίας ικανοποίηση των αιτημάτων του. Εκφράσεις όπως «να το κουντήσουμε λλίο, να το κανονίσουμε, να γειώσουμε» και άλλα συναφή διαμάντια, καθιερώθηκαν στη νήσο των Αγίων.
Τελικά οι μέσατζίες, αντικαταστάθηκαν από κανίβαλους. Τα τελευταία χρόνια με την εδραίωση του θεσμού του Γενικού Ελεγκτή (που σωστά έγινε), των πειθαρχικών διαδικασιών, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, των χιλιάδων κανονισμών, η κάθε απόκλιση από τις θεσμοθετημένες διαδικασίες θεωρείται ρουσφέτι. Πλέον σχεδόν κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν λαμβάνει οποιαδήποτε απόφαση, εάν δεν προνοείται ρητά από τη νομοθεσία. Αμα τους πεις και τίποτε αμέσως σου σερβίρουν το αθάνατο «μα δεν μπορώ κύριε, έχουμε Γενικό Ελεγκτή έχουμε προϊσταμένους θα χάσω τη δουλειά μου». Ανεξάρτητα εάν ένα τέτοιο αίτημα είναι δικαιολογημένο.
Έχουμε ίσως την πιο ευθυνόφοβη Δημόσια Υπηρεσία του πλανήτη. Πλέον όλα γίνονται και θα γίνονται μέσω δικαστηρίων, είτε με ενστάσεις κόντρα ενστάσεις, ιεραρχικές προσφυγές και άλλες συναφείς υπέροχες μπούρδες. Γιατί κανένας δεν τολμά πλέον να βάλει την υπογραφή του, σε κατά παρέκκλιση διαδικασία. Είναι όμως σε τέτοιους καιρούς που χρειαζόμαστε τολμηρή δημόσια υπηρεσία. Είναι σε τέτοιες εποχές οικονομικής ύφεσης, που χρειαζόμαστε τις αιτήσεις ή και τις προοπτικές ανάπτυξης να εγκρίνονται με υπερηχητικές ταχύτητες.
Η ευθυνόφοβη Δημόσια Υπηρεσία, κατέστη ευθυνόφοβη λόγω της πρότερης κατάχρησης από τους ίδιους τους πολίτες, που αξίωναν παράκαμψη διαδικασιών μέσω των ανωτέρω πρακτικών. Δυστυχώς όμως σήμερα, αντί να λύνουμε τα χέρια των Δημοσίων Υπαλλήλων για να πάρει μπρος η οικονομία, τους τα δένουμε περισσότερο. Αντί να ενισχύουμε τις διακριτικές τους εξουσίες και παράλληλα να αυξάνουμε τους εσωτερικούς ελέγχους κατά πόσο σωστά λήφθηκαν τέτοιες αποφάσεις, ερχόμαστε να μειώσουμε τέτοιες εξουσίες ή και να τις εξαλείψουμε. Θεωρώντας και ελπίζοντας ότι καταπολεμούμε έτσι το ρουσφέτι. Στραβάρα μες τα μάδκια μας.
Πλέον η οποιαδήποτε προοπτική για ανάπτυξη θάβεται καθημερινά στο κοιμητήριο της γραφειοκρατίας.
Σπάρτακος