Επέστρεψα μόλις από ένα μικρό ταξίδι σε κοντινή πόλη της περιφέρειας.
Στην επιστροφή σκεφτόμουν διάφορα τα οποία ήλθε να συγκεφαλαιώσει το άρθρο που ανέβασα.
Αυτήν ακριβώς την εικόνα σου δίνει η Ελλάδα πλέον και μάλιστα η Ελλάδα της περιφέρειας.
Δομές, υπηρεσίες, παροχές στον αυτόματο. Εγκλωβισμένες ατομικότητες, αγχωμένα βλέμματα , στημένα χαμόγελα, επιχειρήσεις που προσπαθούν να επιβιώσουν έχοντας ήδη συνθηκολογήσει με τον καλύτερο εαυτό τους και ολισθαίνουν πλέον στην μετριότητα.
Σχεδιασμοί που καταρρέουν μπροστά στην ανάγκη της επιβίωσης και ιεραρχημένες προτεραιότητες σε ένα σπιράλ χωρίς τέλος.
Όλοι κάποτε είχαν κάποια ιδέα, κάποτε υπήρχε ένας σχεδιασμός, μια προοπτική…Όλοι πλέον έχουν αφεθεί στα ζωτικά και αναγκαία ωστόσο δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι και αυτά “δεν θα σιτέψουν γρήγορα” για να περάσουν από το σφαγείο της καθημερινότητας…
Αυτό που με τρομάζει είναι ότι ως κοινωνία, ως χώρα και ως λαός έχουμε χάσει το αίσθημα της ευθυκρισίας, της ψυχραιμίας και της αυτοσυγκράτησης.
Αν γίνει κάτι θα ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων και το κυριότερο η οργή, η αγανάκτηση και το μίσος δεν θα στραφεί αφηρημένα προς το κράτος και την θεσμική του μορφή αλλά θα λάβει εξατομικευμένα χαρακτηριστικά.
Στόχος θα είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο διπλανός που περνά λίγο καλύτερα. Όλοι εναντίον όλων. Και τότε θα είναι αργά να μιλήσουμε για αλληλεγγύη…
Lakonikos