Κρίμα. Είδα τoν Ρίκκο, τον τέως Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα στο δικαστήριο και καταλυπήθηκα.
Και καθότι η Φήμη είναι ευσυγκίνητη, έσπευσε ταχέως να σκουπίσει το δάκρυ, που κύλησε στο μάγουλο και ευτυχώς δεν το είδε κανείς.
Λυπήθηκα που λέτε, για την εικόνα του τέως Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα και προσφάτως παυθέντος, Ρίκκου Ερωτοκρίτου.
Έψαχνα να δω εκείνο το αγέρωχο, μέχρι προσβολής βλέμμα του, αλλά μάταια. Εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο, που απέπνεε σιγουριά και καμιά φορά περιφρόνηση, του τύπου ποιος είσαι εσύ;
Που είναι εκείνο το υπερήφανο βάδισμα, τύπου πρώτος εγώ και μόνο εγώ, μετά οι υπόλοιποι και το χάος;
Εκείνη η αίσθηση που προσέδιδε σε όλους πως «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει»; Που είναι εκείνος ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, που σε έκανε να λούζεσαι κρύο ιδρώτα σε κάθε συνομιλία;
Αχ βρε πρώην Βοηθέ Γενικέ Εισαγγελέα… μας έλεγες ότι σε έφαγε η μαφία και το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο της Λευκωσίας. Γιατί; Επειδή όπως μας έλεγες απλά επιχείρησες να αποκαλύψεις τις βρομιές των ανθρώπων από τα μεγάλα τζάκια;
Ήταν, όμως, ανάγκη να ρισκάρεις; Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Εσύ ένας μορφωμένος άνθρωπος, που έφαγες το κατεστημένο με το κουτάλι, δεν ήξερες ότι όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος;
Είμαι σίγουρη, πάντως, ότι στο δικαστήριο θα καταφέρεις να αποδείξεις ότι τελικά δεν είσαι ελέφαντας…
Φήμη