Η εκδίκηση της δημιουργίας

«Σε ένα κοινωνικοπολιτικό χάος και μια οικονομική κρίση, τα μεγάλα θύματα είναι οι κάθε είδους καλλιτέχνες. Αυτοί, όμως, εκδικούνται δημιουργώντας».

Τη συγκεκριμένη φράση τη δανείστηκα από έναν μεγάλο καλλιτέχνη, έναν δημιουργό, έναν διαδικτυακό φίλο, που μπορεί και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Τον Κίκο Λανίτη.

Οι καλλιτέχνες της δεκαετίας μας, είναι ιδιαίτερα προβληματισμένοι, διότι διαπιστώνουν σχεδόν καθημερινά ότι δεν είναι μόνο αυτοί, που πληρώνουν το μάρμαρο. Είναι όλοι οι πολίτες, καλλιτέχνες ο καθένας στο είδος το. Όλοι, λοιπόν, πληρώνουν τα λάθη μιας αράδας πολιτικών, που κατέστρεψαν τον τόπο ή μάλλον που κατάφεραν να καταστρέψουν τον τόπο, διότι περί κατορθώματος πρόκειται.

Όταν, λοιπόν, ο αγαπητός καλλιτέχνης Κίκος Λανίτης αναφέρεται στα μεγάλα θύματα της εποχής, τα οποία θα εκδικηθούν δημιουργώντας – προφανώς εννοεί ότι όπως τη δεκαετία του ’60, η εποχή ήταν έντονα σημαδεμένη από την κοινωνική αναταραχή και οι καλλιτέχνες με πολιτική συνείδηση αναζήτησαν έναν δρόμο φυγής από τον μοντερνισμό, που να οδηγεί στο απλό και απέριττο- έτσι θα γίνει και τώρα.

Η δημιουργική εκδίκηση θα είναι απλή και απέριττη, κατευθείαν στον στόχο.

Ένας καλλιτέχνης, μετά από το ερέθισμα ή την έμπνευση, που δημιουργούν την ιδέα, αρχίζει το σχέδιο. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μεταφορικά, διότι θέλει να μεταδώσει ένα μήνυμα, που πρέπει να σχεδιάσει, σύμφωνα με τους κανόνες των έργων του και κυριολεκτικά γιατί θέλει να διαπιστώσει, εάν αυτό μπορεί να υλοποιηθεί με τα μέσα που διαθέτει και γνωρίζει να χρησιμοποιεί.

Τα μέσα των καλλιτεχνών είναι τα πινέλα και από τα πινέλα θ’ αρχίσει η εκδίκηση.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται, ο καμβάς έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει τα πάντα και αυτό μπορεί να το κάνει ο καλλιτέχνης, διεξάγοντας τον δικό του πόλεμο.

Το ζητούμενο είναι αν οι ανίδεοι πολιτικοί, που αποφασίζουν για τη ζωή μας, θα καταλάβουν το έργο τέχνης;

Την απάντηση δεν θα τη δώσω εγώ. Θα την δώσουν αυτοί, που κάποτε τα πορτραίτα τους θα κοσμούν πίνακες, όχι όμως τέχνης, αλλά… ηλιθιότητας.

Δεν μπορώ να κάνω περισσότερα σχόλια, διότι θα ξεφύγω από τις αρχές του μινιμαλισμού.

Φήμη