«Ευελπιστούμε, στο μέτρο των δυνάμεών μας, οτι θα επιτελέσουμε το καθήκον μας εις το ακέραιον, οφειλή, προς πάντες» (Γ. Μ. Πικής 27/03/2013)
Με αυτή τη λακωνική δήλωση του παγκοσμίου φήμης δικαστή Γιώργου Μ. Πική, ξεκίνησε η Οδύσσεια για την Ιθάκη. Ο δρόμος για την δικαίωση. Την απόδοση ευθυνών αυτών που οδήγησαν την Κυπριακή Οικονομία στο ναδίρ. Εκεί για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού το τόπου, ο λαός πίστεψε ότι θα αποδίδονταν ευθύνες. Δυστυχώς, ο έγκριτος αυτός νομικός, ο άνθρωπος που έγραψε χρυσές σελίδες στα βιβλία της Κυπριακής Δικαιοσύνης, δεν κατάφερε να σκοτώσει το Μινώταυρο.
Την σκυτάλη πήρε ένας άλλος έγκριτος νομικός. Ο Κώστας Κληρίδης. Ένας άνθρωπος που κατά γενική ομολογία, είναι ένας έντιμος άνθρωπος, ειλικρινής, αμερόληπτος, χωρίς βαρίδια, χωρίς την ανάγκη για προβολή. Η σύγκρουση του με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας επι του πορίσματος Καλλή για τον Ρίκκο Ερωτοκρίτου, απέδειξε την εντιμότητα, την αμεροληψία και το τσαμπουκά του. Δυστυχώς και αυτός ο έγκριτος νομικός, δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να σκοτώσει το Μινώταυρο.
Αγωνίζονται λεν οι πολιτικοί μας για να επανακτήσουν την αξιοπιστία της Κύπρου διεθνώς. Εφαρμόζουν πιστά το πρόγραμμα της Τρόικας, σφίγγοντας ακόμα περισσότερο τη θηλιά που πέρασαν από τον κόσμο.
Η προσπάθεια ανάκτησης της εμπιστοσύνης, μου θυμίζει ένα τύπο που τον έπιασαν στα πράσα με 2 ιερόδουλες να κερατώνει τη γυναίκα του. Στη προσπάθεια να επανακτήσει την αξιοπιστία του, γύριζε τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τους καφενέδες και προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο ότι άλλαξε και ότι είναι υπόδειγμα οικογενειάρχη. Όμως στο σπίτι του, η γυναίκα του κοιμόταν σε άλλο δωμάτιο και άλλο κρεβάτι. Και κάθε βράδυ που ξάπλωνε να κοιμηθεί, το μαξιλάρι της ήταν μούσκεμα στα δάκρυα. Βουτηγμένη στην απόγνωση και στη δυστυχία. Προδομένη και λυπημένη…
Κάπως έτσι καταντήσαμε και εμείς. Σαν απατημένες σύζυγοι φορτωμένες το κέρατο για δεκαετίες. Γιατί οι μόνες μεγάλες επενδύσεις που κερδίσαμε με την αξιοπιστία μας τα τελευταία 3 χρόνια, ήταν να καταφέρει ο Σιακόλας να πουλήσει το Mall, αφού του κάναμε δώρο τις Κυριακές. Ο υπόλοιπος λαός εξακολουθεί να ζει στην εξαθλίωση. Εξακολουθεί να περιμένει καρτερικά… Εξακολουθεί να πιστεύει ότι για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της μπανανίας θα αποδοθεί επι τέλους δικαιοσύνη. Να δει τους τραπεζικούς που έπαιρναν μπόνους γιατί έδιναν δάνεια αβέρτα, τους μεγαλοκαρχαρίες που «λάδκιαζαν» για να παίρνουν δάνεια με ευνοϊκούς όρους, τους εκτιμητές γης που εκτιμούσαν τα ακίνητα λες και είχαν πετρέλαια για σκοπούς δανειοδότησης, τους μεγαλοδικηγόρους της Λευκωσίας και της Λεμεσού που λίγο έμεινε να διακινούνται με ελικόπτερα, τους πολιτικούς που τους έκαναν πλάτες, τους Κεντρικούς Τραπεζίτες που κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου, τα ΜΜΕ που συμπεριφέρονταν σαν κράχτες όλων των ανωτέρω, να καθίσουν επι τέλους στο σκαμνί.
Ο λαός υπομένει…σαν καζάνι που βράζει και σαν ηφαίστειο που βρυχάται, εξαντλώντας τις τελευταίες σταγόνες υπομονής του. Κάποιοι ήδη έχουν ξεπεράσει τα όρια της υπομονής τους, μετατρεπόμενοι σε κανίβαλους που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά τους. Θολωμένοι από την απογοήτευση ξεσπούν πολλές φορές και σε λάθος πρόσωπα.
Ο πεινασμένος για δικαιοσύνη λαός περιμένε από σε, Γενικέ Εισαγγελέα να δώσεις σε αυτό τον κόσμο αυτό που του αποστερήθηκε. Την ελπίδα για δικαίωση. Την κάθαρση. Παρά την εντιμότητά σου όμως, μέχρι σήμερα απέτυχες. Μέχρι σήμερα δεν φάνηκες αντάξιος των προσδοκιών ενός ολόκληρου λαού. Γιατί εσένα εντιμότατε δεν σε βάζω στο ίδιο καζάνι ούτε με τον Χριστόφια, ούτε με τον Αναστασιάδη, ούτε με τον Αβέρωφ, τον Άντρο, το Νικόλα, τον Μαρίνο, τον Λιλλήκα. Από εσένα περίμενα περισσότερα. Από εσένα περίμενα να ξεκινήσει το τσουνάμι της δικαίωσης και όχι το καραβόπανο της καθυστέρησης.
Αναμένουμε ακόμα…όσοι έμειναν να αναμένουν και δεν πέθανε μέσα τους αυτό που έπρεπε να κρατήσετε όλοι εσείς ζωντανό…την ελπίδα…
Διογένης