H ψυχή κομματιάζεται και η σκέψη γίνεται σμπαράλια. Η όψη και μόνο των παιδιών προσφύγων από τη Συρία και την Παλαιστίνη που ξέβρασε νεκρά, η θάλασσα πλησίον της Λιβύης, σε κάνουν μόνο να κλαις.
Η σύγκριση άνιση και ανόμοια, μα αναπόφευκτη. Την ώρα που τα παιδιά εκατομμυρίων Ευρωπαίων ζουν στην άνεση και την καλοπέραση, έχουν ζεστό φαγητό, ρούχα, παπούτσια και παιγνίδια, εκείνα τα παιδιά φλερτάρουν παρά τη θέληση τους με σάπια ψαροκάικα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπούν σε φέρετρο γι αυτά, ενώ παιγνίδι τους μετατρέπονται τα κύματα της φουρτουνιασμένης Μεσογείου.
Αυτές οι ψυχούλες, κι άλλες τόσες που έπονται ελπίζουμε όχι σε υγρό τάφο, δεν ξέρουν τι τις περιμένει. Τις επιβιβάζουν στα καΐκια και όπου τους βγάλει η Μεσόγειος. Θα πάνε τους λένε στην Ευρώπη, για μια καλύτερη ζωή. Και η Ευρώπη καταλήγει να τα μαζεύει από την ακτή που τα ξέβρασε νεκρά, επειδή πνίγηκαν με το όνειρο. Το όνειρο άνετης και πιο ασφαλούς ζωής, με περισσότερα παιγνίδια, πνίγηκαν σε μια ανατροπή. Παρασύρθηκαν με ένα δυνατό κύμα που βούλιαξε το σαπιοκάραβο και μετέτρεψε τη Μεσόγειο σε υγρό τάφο.
Οι εικόνες αποτροπιαστικές. Τις οποίες αναδημοσιεύουν όλοι από την άνεση του καναπέ τους και από το ολοκαίνουριο τους ipad ή laptop, εκφράζοντας το συγκλονισμό τους.
Mε ένα απλό share, δε διορθώνεται τίποτε. Δεν έχω ούτε τη μαγική συνταγή, αλλά ούτε και κριτική κάνω. Αντικρίζοντας όμως αυτές τις εικόνες, για λίγο αισθάνομαι συνυπεύθυνη. Που ίσως κάποια στιγμή παρασύρθηκα κι εγώ κι εκδήλωσα ρατσιστικές τάσεις αγνοώντας τη φρίκη της αλήθειας. Που ίσως σκέφτηκα πως αυτοί οι άλλοι πρόσφυγες, ή μετανάστες, θα ζούσαν σε βάρος μου, αν εξασφάλιζαν άσυλο στη χώρα μου.
Γίναμε η γενιά του share που είδαμε τις εικόνες από τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και για λίγα δευτερόλεπτα λυπηθήκαμε, πατώντας το share. Και δε μείναμε εκεί. Συνεχίσαμε κατά τη διάρκεια της μέρας να “ποστάρουμε”, τα ωραία κοκτέιλς, τις όμορφες οικογενειακές στιγμές μας, τα ηλιοβασιλέματα, την πανσέληνο, τις τρέλες με τα κολλητάρια μας.
Και η ζωή συνεχίζεται…. Η θάλασσα που τόσο αγαπάμε καταβροχθίζει ανθρώπους λίγο πιο πέρα. Δεν τις αναδημοσιεύω τις αποκρουστικές φωτογραφίες, αλλά θέτω τη φρίκη, για προβληματισμό.
Είναι δυνατόν η Μεσόγειος να γίνεται ανθρωποφάγος; Είναι δυνατόν να γεννιούνται παιδιά, καταδικασμένα σε θάνατο;
Χάρυβδη