Στις εννέα Μαΐου, οι πρόσφυγες κάτοικοι της Ζώδιας θα πάνε, λένε, εκδρομή στο κατεχόμενο χωριό τους. Πούλμαν θα ξεκινήσουν απο Λευκωσία και Λεμεσό, ενώ πρώτος σταθμός θα είναι το λεηλατημένο κοιμητήριο της Ζώδιας όπου θα τελεστεί τρισάγιο στους συλημένους τάφους.
Στη συνέχεια, οι πρόσφυγες θα επισκεφτούν τον Ιερό Ναο Τίμιου Σταύρου, που οι κατακτητές μετέτρεψαν σε τζαμί και στο θόλο του κυματίζει περήφανα η τουρκική σημαία. Ακολούθως, θα συγκεντρωθούν στην πλατεία του χωριού και θα χωριστούν σε ομάδες,
Κάθε ομαδάρχης, θα έχει στα χέρια του χάρτες και τοπογραφικά σχέδια από το 1974 και θα περιδιαβεί μαζί με τους συμμετέχοντες τα σοκάκια και τις γειτονιές της Ζώδιας. Σκοπός ειναι να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι, λεπτομερείες για τους νόμιμους ιδιοκτήτες των τουρκοκρατούμενων περιουσιών.
Εκ πρώτης όψεως, η όλη εκδήλωση μοιάζει πρωτότυπη και η προσπάθεια του Κοινοτικού Συμβουλίου Ζώδιας, αξιέπαινη. Ίσως όμως και όχι, αν αναλογιστεί κανείς οτι ο αγώνας για επιστροφή στην σκλαβωμένη γη διεξαγόταν κάποτε απέναντι και όχι μέσα από το συρματόπλεγμα της ντροπής.
Οι μαθητές έριχναν πέτρες στους Αττίλες απο την ταράτσα του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Κασιανού, οι γυναίκες σχημάτιζαν με τα χέρια τους αλυσίδα μπροστά στην κατεχόμενη Άχνα και οι μοτοσικλετιστές πραγματοποιούσαν πορεία απο το Βερολίνο μέχρι τη Δερύνεια.
Κάποτε, αγαπητέ μου Μουχτάρη, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμος Σολωμού, περιδιάβηκαν την τουρκική θηριωδία και κοινώνησαν το Πικρό Ποτήρι, που “ευλόγησαν” Γκρίζοι Λύκοι. Το πούλμαν ξεκίνησε, επόμενη στάση: Ζώδια.