Εκεί που δεν το περιμένεις, μια ηλιαχτίδα σου χτυπάει την πόρτα… Φοβάσαι να της ανοίξεις, επειδή είχες συνηθίσει την κατήφεια του φθινοπώρου μέσα σου. Από την άλλη σκέφτεσαι άμα δεν της επιτρέψεις πώς θα ξέρεις οτι μπορεί να είναι η θέρμη που αξίζεις, που ανέμενες, που προσδοκούσες. Κι αν δεν είναι, η πιθανότητα να γίνει, είναι μεγαλύτερη από το αν της κλείσεις την πόρτα.
Και της ανοίγεις. Μπαίνει ολοφώτεινη και φουριόζα στη ζωή σου γεμίζοντας την ενέργεια, πάθος, όρεξη, κέφι για περισσότερη ζωή, δραστηριότητες, εξορμήσεις. Σου χαρίζει αμέτρητες ώρες αφοσίωσης, αρχίζοντας να διώχνει τα συννεφάκια εκείνα που είχαν κατοικήσει μόνιμα σε εκείνο το ημισφαίριο της ψυχής σου, εμποδίζοντας της το οξυγόνο. Εκείνη η ηλιαχτίδα. Σου αποκαθιστά τις ανασφάλειες, εκείνου του ρίγους και της ψύχρας που σκέπαζαν εκείνο το θλιμμένο κομμάτι μέσα σου. Σκέφτεσαι, δεν μπορεί… Μια ηλιαχτίδα έφερε ουράνιο τόξο, αέρα αισιοδοξίας, πεταλούδες στην καρδιά και το στομάχι. Σε κάνει να σκέφτεσαι πως άρχισες να βρίσκεις την “Ιθάκη” σου.
Θες να ανταμείψεις την ηλιαχτίδα εκείνη για όσες θετικές αλλαγές σου επέφερε. Κι αρχίζεις να ανταποδίδεις την αφοσίωση και να μοιράζεςαι την ενέργεια, λέγοντας δε μπορεί, αξίζει.. Αυτή η ηλιαχτίδα είναι αληθινή και δική μου.
Εκεί που δεν το περιμένεις… η ηλιαχτίδα σου, απομακρύνεται. Στην πήραν; Την έδιωξες; Φθάρηκε; Διαβρώθηκε από σύννεφα; Προτού καλά καλά συνειδητοποιήσεις το λιμάνι της Ιθάκης, που πίστευες ότι θα αγκυροβολούσες, η ηλιαχτίδα σου κάνει φτερά. Τα σύννεφα πήραν και πάλι τη θέση της. Τα δέχεσαι στην αρχή, με τη σκέψη ότι και πριν ήσουν συμβιβασμένη με αυτά. Λες μια ηλιαχτίδα ήταν, υπάρχουν άλλες τόσες. Μετά θυμώνεις και λες όχι δεν τα θέλω τα σύννεφα και προσπαθείς να τα διώξεις για να κάνεις χώρο, μήπως επιστρέψει η ηλιαχτίδα σου.
Μετά απογοητεύεσαι και ξαναλές. Μια ηλιαχτίδα ήταν, καλό της ταξίδι. Κι εκεί που δεν το περιμένεις, ένα νέο ταξίδι για την “Ιθάκη” ξαναρχίζει….
Χάρυβδη