Εθνικός Ήρωας ή Εθνικός Καταστροφέας – Η απώλεια της Εμπιστοσύνης

Το τελευταίο καιρό έχουμε όλοι διαβάσει πάρα πολλά για το λεγόμενο θρίλερ της Ελλάδας. Δηλώσεις, αντιδηλώσεις, εκατέρωθεν χαρακτηρισμοί, σκηνές από διαπραγματευτικό western. Σε αυτό το κυκεώνα κάποιοι οικονομικοί αναλυτές όπως τον Martin Wolf των Financial Times, τον Patrick Donahue του Bloomberg και πολλοί άλλοι, ξεκίνησαν να βλέπουν τις τελευταίες μέρες την Ελλάδα με κάποια σχετική συμπάθεια. Ξεκίνησαν οι αναλυτές να αρθρογραφούν για το δυσβάστακτο χρέος της Ελλάδας, τις ενδεχόμενες δραματικές επιπτώσεις για την Ευρωπαϊκή οικονομία, το κληροδότημα της Μέρκελ ως ηγέτιδας της γηραιάς ηπείρου που κλονίζεται και διάφορα άλλα.

Έμαθα στη ζωή μου να θέτω πάντοτε ως γνώμονα μου την απλή κοινή λογική. Μακριά από πολυδιάστατες, περισπούδαστες οικονομικές αναλύσεις και τους ουτω-καλούμενους σοφούς της παγκόσμιας οικονομικής σκακιέρας. Δεν είμαι οικονομολόγος. Ένας ασήμαντος είμαι και σίγουρα μπορεί να κάνω λάθος.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα αναντίλεκτα δυσβάστακτο δημόσιο χρέος. Το τελευταίο καιρό ουσιαστικά η συζήτηση και οι διαπραγματεύσεις αφορούν τα ενδεχόμενα είτε απομείωσης αυτού του χρέους, είτε επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, που θεωρητικά θα έχει το συνακόλουθο αποτέλεσμα της χαλάρωσης των ασφυκτικών μέτρων λιτότητας.

Για να αντιμετωπιστεί και να εξοφληθεί όμως το δημόσιο χρέος, πρέπει να εισρεύσουν  δημόσια έσοδα. Για να εισρεύσουν δημόσια έσοδα, πρέπει οι επιχειρήσεις να ενδυναμωθούν και πρέπει να προκύψουν νέες επιχειρήσεις, νέες επενδύσεις. Πρέπει με λίγα λόγια να δημιουργηθεί και να προσελκυσθεί νέο χρήμα, το οποίο θα παράγει φόρους για να δημιουργούνται τα δημόσια έσοδα, που αυτά τα δημόσια έσοδα θα πληρώσουν το δημόσιο χρέος.

Όταν όμως οι τράπεζες της Ελλάδας, έχουν ασφυκτικά δεθεί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κάθε στάλα κέρδους τους θα πρέπει να τη χρησιμοποιήσουν για αποπληρωμή των δικών τους πλέον συσσωρευμένων χρεών, προς τον ELA, πως θα δοθούν νέα χρήματα για νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες;

Όταν έχει πλέον κλονισθεί ανεπανόρθωτα η εμπιστοσύνη των καταθετών, των ξένων, νέων η και ημεδαπών επενδυτών, όλων αυτών δηλαδή που κινούν το χρήμα, πως θα γίνουν αυτές οι νέες επενδύσεις;

Είτε το θέλουμε είτε όχι, ζούμε σε μια παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική πλατφόρμα. Θύματα μιας διεθνοποιημένης κλίκκας καρχαρίων που βασίζονται στην κατανάλωση. Δυστυχώς. Εγκληματικό. Όμως δεν παύει από το να υφίσταται. Και μέχρι να δούμε και να βιώσουμε την πραγματική πτώση του καπιταλισμού και της «πίστωσης» όπως κάποτε του κουμμουνισμού, πολύ φοβούμαι ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να χορεύουμε στο καλαματιανό που μας παίζουν αυτοί οι καρχαρίες. Στον ταξικό πόλεμο εκμηδενισμού της μεσαίας τάξης.

Αυτή η διεθνής καπιταλιστική πλατφόρμα, κινείται μεν με γνώμονα τη μεγιστοποίηση του κέρδους, αλλά βασίζεται πάντοτε στην εμπιστοσύνη της αγοράς (market confidence). Αυτή η εμπιστοσύνη πλέον χάθηκε για την Ελλάδα μετά τους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα. Πλέον δεν είναι εύκολο για κανέναν επενδυτή να ρίξει τα λεφτά του για κάτι νέο στην Ελλάδα. Να πάει διακοπές σίγουρα. Να αγοράσει κάτι από το Μοναστηράκι. Να αγοράσει προϊόντα του πρωτογενούς τομέα γιατί είναι φθηνότερα. Όμως να επενδύσει είναι δύσκολο. Όχι αδύνατο. Δύσκολο. Επικίνδυνο.

Γιατί δεν μπορούν όλοι οι Έλληνες να στραφούν στη γεωργία ή και στην παραγωγή. Χρειάζεται πλαστικό χρήμα για να κινήσει την οικονομία και να χορέψει στους ρυθμούς των πτυχιούχων υπηρεσιών, βιομηχανίας κλπ. Αυτό το χρήμα δεν θα έρθει εύκολα. Δεν θα επένδυα στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι αύριο μεθαύριο ή ο Τσίπρας ή ο Βαρουφάκης ή ο νέος Τσίπρας θα κάνει μια κίνηση ματ και θα στρέψει πάλι το ρολόι πίσω. Με κίνδυνο υποτίμησης του χρήματός μου, υποτίμηση της δυνατότητας μου για προσέλκυση πελατών, υποτίμηση της εμπιστοσύνης των ξένων προμηθευτών μου κλπ

Χάθηκε η εμπιστοσύνη προς την αγορά της Ελλάδας. Ότι και αν πετύχει ο Τσίπρας, εντός της Ευρώπης, εκτός της Ευρώπης, ακόμα και αν γονατίσει τους Ευρωπαίους, θα κερδίσει κάτι μόνο για το δημόσιο χρέος. Την εμπιστοσύνη της αγοράς όμως την έχασε. Και αυτή πόρνη είναι που μετρά γιατί αυτή φέρνει τα έσοδα.

Μπορεί να κάνω λάθος…μακάρι να κάνω λάθος… προσεύχομαι να κάνω λάθος… Όμως νομίζω ήδη Ελλάδα απέτυχε και πήγε αρκετά χρόνια πίσω όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων.

Ποιά είναι η λύση όμως; Παίζεις το παιχνίδι και χορεύεις στον καλαματιανό; Η δοκιμάζεις να κάνεις την επανάσταση που αν δεν σου βγει όμως, η καταστροφή ίσως να είναι και μεγαλύτερη;

Διογένης