Τώρα που βγήκαμε στις αγορές και όλοι πανηγυρίζουμε, ότι ξεπερνά τις προσδοκίες η ζήτηση του Κυπριακού ομολόγου, εγώ πότε θα μπορέσω να πάω στο σούπερμαρκετ και να ψωνίσω σαν άνθρωπος; Με ρώτησε και βούρκωσε.
Μια μεσήλικη η οποία εδώ και δύο χρόνια, περιμένει καλύτερες μέρες για καλύτερη ποιότητα ζωής, λέγοντας καθημερινά “ο Θεός εν μεγάλος”.
Μια μεσήλικη της διπλανής πόρτας, η περηφάνεια της οποίας τσαλακώθηκε με τη μερίδα εκείνη του πληθυσμού που στερήθηκε την εργασία του και με αυτή, το εισόδημα που λίγο ή πολύ προσέφερε τα απαραίτητα. Μία μεσήλικη που εκτός από τη λίστα της υπεραγοράς, μίκρυνε και τη λίστα των κοινωνικών δραστηριοτήτων της, προφασιζόμενη πολύ αξιοπρεπείς δικαιολογίες.
Εξαφάνισε εκείνη τη λίστα των αναγκών της ως γυναίκα, αφού πλέον ανήκουν στην κατηγορία της πολυτέλειας. Μια γυναίκα μάνα και σύζυγος, που χαμογελά για να μη διαπιστώνει κανείς την πικρία της για το άδειο πορτοφόλι της.
Που φτιάχνει μέχρι και το ψωμί στο φούρνο του σπιτιού, λέγοντας στα παιδιά της ότι είναι πολύ πιο υγιεινό.
Η απάντηση μου προς αυτή τη γυναίκα που μόνο σεβασμό εμπνέει, λακωνική.
-Σύντομα, μην παρατάς την πίστη σου, θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Μακάρι να μη ζήσεις κοπέλα μου αυτό που ζω εγώ σήμερα, μου είπε και έσκυψε το κεφάλι. Να μην μπορείς να βοηθήσεις τα παιδιά σου να πάρουν μια ανάσα, να μην μπορείς ούτε λογαριασμούς να καλύψεις, να φοβάσαι μην αρρωστήσεις και μείνεις στο έλεος του Θεού.
Και η πικρία αυτής της γυναίκας σου προκαλεί οργή, αγανάκτηση μα και θαυμασμό.
Θαυμασμό για την πίστη και μαχητικότητα της και οργή που η ζωή της έφθασε σε τέλμα, χωρίς η ίδια να ευθύνεται.
Κι αν μπορεί κανείς να της εξηγήσει γιατί πανηγυρίζουμε που βγήκαμε στις αγορές και πότε η ίδια θα πάει στην δική της αγορά να γεμίσει το καροτσάκι της χωρίς τη μικροσκοπική λίστα και να γεμίσει ξανά το σπίτι της μυρωδιές και εδέσματα, να το κάνει. Να την κοιτάξει στα μάτια και να της πει πότε θα πανηγυρίσει και η ίδια και πότε θα ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Αλήθεια πότε;
Χάρυβδη