Να είσαι εργαζόμενος, καλή ώρα, σε επαγγελματικό περιβάλλον που δεν καταλάβει από ωράρια και είναι οι συνθήκες λίγο βάρβαρες. Να είσαι καθήκον και αργίες και γιορτές και Κυριακές. Ναι Κυριακές.
Εν μέρει, μπορεί να ειναι αδικία, εγωιστικά, για ένα εργαζόμενο που’ χει και στόματα να ταΐσει, είναι δώρο Θεού, να είναι ανοικτά τα καταστήματα και οι υπεραγορές την Κυριακή.
Και απ’ την άλλη, λένε τα τελευταία τρία χρόνια, πως η δουλειά ειναι ευλογία. Και δυσεύρετη θα συμπλήρωνα. Σίγουρα το θέμα προσκρούει, που αλλού; Σε συμφέροντα μεγάλων. Πολύ μεγάλων ως είθισται. Διότι αφενός τα κέρδη είναι πολλά και το κόστος είναι λίγο. Ωρομίσθιοι υπάλληλοι που εργάζονται για πενιχρό μεν, πολύτιμο δε εισόδημα.
Βάζοντας λοιπόν στην πλάστιγγα τα υπέρ και τα κατά, ναι θεωρώ πως είναι δικαίωμα μου τα ψώνια και τις Κυριακές. Γιατί οι εργαζόμενοι με βάρδιες και ακανόνιστα ωράρια,δεν έχουν καν την πολυτέλεια να προγραμματίζουν τη ζωή τους, από την ώρα που θα ανοίξει το ματάκι τους το πρωί στην αρχή της βδομάδας, μέχρι και το τέλος της εβδομάδας ή και του μήνα.
Κάποιοι ταλαίπωροι εργαζόμενοι είναι της τελευταίας στιγμής. Από το τι θα φορέσουν, τι θα φάνε, πότε να βάλουν βενζίνη, όταν ο δείκτης πατήσει το Ε, έτσι και τα ψώνια. Τελευταία στιγμή και τρέχοντας.
Άρα ας αφεθεί και κάτι, προς όφελος του κοσμάκη που διεκδικεί το δικαίωμα στην ανοικτή υπεραγορά την Κυριακή. Κι όσο για τα παραμύθι οτι το μέτρο αυτό, καταστρέφει τους “μικρούς”, η απάντηση, είναι πως οι “μικροί”, δεν περίμεναν την Κυριακή, καταστράφηκαν έτσι κι αλλιώς, από πολλές άλλες συγκυρίες.
Κι απ’ την άλλη η καραμέλα οτι εργοδοτείται κόσμος γι αυτές τις επιπλέον ώρες, επειδή ψωνίζουμε, είδαμε πολλές φορές τους ίδιους υπαλλήλους, να αισθάνονται πως θα κλωνοποιηθούν να αντέξουν για μερικές δεκάρες παραπάνω.
Εν κατακλείδι, είναι δικαίωμα μου, να ψωνίζω Κυριακή.