Το Τμήμα Περιβάλλοντος, Τροφίμων και Αγροτικών Υποθέσεων της Βρετανίας, κάλεσε τους παραγωγούς που επηρεάζονται απο την καθιέρωση του χαλλουμιού ως προϊόν τοπικής προέλευσης της Κύπρου, να συντάξουν ενστάσεις και να τις καταθέσουν μέχρι το Σεπτέμβρη.
Από τα παιδικά μου χρόνια, με δίδαξαν, με έμαθαν, μου κάρφωσαν στον εγκέφαλό μου, ότι για τα δεινά αυτού του τόπου φέρουν ευθύνη οι Μουσουλμάνοι. Οι Τούρκοι αλλόθρησκοι που λεηλάτησαν, βίασαν και κατακρατούν τις περιουσίες μας, τα εδάφη μας.
Τον ηθικό αυτουργό όμως, των όσων δεινών προκλήθηκαν σε αυτό το τόπο, όχι απλά τον έχουμε ξεχάσει, αλλά του σερβίρουμε και το φαγητό του στα εστιατόριά μας και όταν μας δίνει και πουρμπουάρ του λέμε και “thank you sir”.
Ένας λαός ο οποίος από οπουδήποτε έφυγε, άφησε τη κοπριά του να μυρίζει για δεκαετίες. Μια Μεγάλη Βρετανία η οποία σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο έμαθε πάντοτε να γίνεται το δικό της. Ένας λαός με μια ασύγκριτη, αστείρευτη και ανεπανάληπτη αλαζονεία, που θεωρεί ακόμα, ότι είναι μια αυτοκρατορία με καθήκοντα αστυνόμευσης του παγκόσμιου πολιτικού γίγνεσθαι. Ένας λαός που θεωρεί οτι εαν δεν μιλάς Αγγλικά είσαι αμόρφωτος.
Μια «αυτοκρατορεία» που εφάρμοσε το διαίρει και βασίλευε από οπουδήποτε έφυγε. Μια χώρα που οδήγησε αμούστακα παλληκάρια στην αγχόνη. Μια χώρα που έκαψε ζωντανούς ήρωες μας. Η οποία με το δοτό της σύνταγμα δημιούργησε την εστία αντιπαράθεσης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αντιπαραθέσεις που στιγμάτισαν τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Μιας μοιρασμένης, λεηλατημένης χώρας, προσδοκούσας μιας λύσης του προβλήματος που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν.
Φωνάζουμε συνθήματα για το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Λέμε τραγούδια για την Κερύνεια, για την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, τον Απόστολο Ανδρέα. Όμως δεν έχω ακούσει ούτε και ένα τραγούδι για το Ακρωτήρι, τη Δεκέλεια. Γιατί τα εδάφη τα οποία κατακρατούν και χρησιμοποιούν σαν βάσεις, τα ξεχάσαμε. Τα χρόνια που πέρασαν μας νάρκωσαν και μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι έχουμε ακόμα ένα κατακτητή στη Κύπρο εκτός από τους Τούρκους. Ένα κατακτητή πολύ πιο επικίνδυνο από τους Τούρκους. Που εξακολουθεί να μας υπονομεύει και να μας προκαλεί προβλήματα με κάθε δυνατή ευκαιρία.
Ξεχάσαμε …γιατί τους πωλήσαμε τα σπίτια μας του Developing, τους σερβίρουμε στα εστιατόριά μας, πάμε και τους τα ακουμπούμε κανονικά για να μας σπουδάσουν, μαθαίνουμε τη γλώσσα τους και νιώθουμε μορφωμένοι, τους κάνουμε πινακίδες στα Αγγλικά μπας και χάσουν το δρόμο. Εξαγόρασαν με λίγα λόγια τη συνείδησή μας. Εξαγόρασαν τον πατριωτισμό μας. Και ενώ κατακρατούν εδάφη μας, εμείς φωνάζουμε ΜΟΝΟ για τον Αττίλα. Για την βασίλισσά τους όμως, αγοράσαμε ένα αναμνηστικό ποτήρι και το έχουμε για να πίνουμε το Earl Grey μας το πρωί.
Δεν τολμούμε καν να πούμε τη λέξη «βάσεις». Φοβόμαστε το θεριό τους Άγγλους. Φοβόμαστε μην μας κατσαδιάσουν και μας στείλουν λιγότερους τουρίστες. Μην αγοράσουν λιγότερα χαρτόκουτα που κτίζουμε για να βγάλουμε δυο μπακίρες.
Και τώρα…που αυτός ο μίζερος λαός, ο πνιγμένος στα χρέη, στα μνημόνια, τους εισβολείς, τη κατοχή, ήρθε κοντά στη κατοχύρωση ενός προϊόντος που θα δώσει ελπίδα στην οικονομία της χώρας; Που ένας Υπουργός έτρεχε όπως «το καμήλι» εδώ και 3 χρόνια για να πετύχει αυτή τη κατοχύρωση; Εμφανίστηκε η Μεγάλη Αυτοκρατορία των Βρετανών καλούσα τους παραγωγούς της να κάνουν ενστάσεις για το χαλούμι. Να μας μπλοκάρει. Δεν την φτάνει που κρατεί τα χώματά μας. Δεν την φτάνουν οι καταστροφές που μας προκάλεσαν. Δεν τους φτάνει η χυδαία πολιτική τους, που στηρίζει ολόψυχα τους Τούρκους. Δεν μας φτάνει η συνεχής υπόσκαψη. Δεν τους φτάνει το αίμα του Παλληκαρίδη, του Αυξεντίου, του Μάτση, του Κάρυου και όλων των άλλων παληκαριών μας…θέλουν και το χαλλούμι δικό τους. Μπας και φαν αυγά και μπέικον χωρίς χαλούμι.
Καλά τους τα είπες Κουγιάλη μου. Τους είπες με ευγενικό τρόπο να παν στο διάολο. Ξέρω είσαι πολιτικός δεν μπορούσες να το πεις με αυτές τις λέξεις. Τους το λέω εγώ όμως. Γιατί είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι, ότι τα μεγαλύτερα κακά σε αυτό τον τόπο από αυτή την αυτοκρατορία προήλθαν. Και αντί να τους γλύφουμε όλοι μας με κάθε ευκαιρία, είναι καιρός να θυμηθούμε τη δική μας ιστορία.
Διογένης