Αν το χρέος της Ελλάδας ήταν σε οποιαδήποτε Τράπεζα, ακόμα και Ελληνική, τότε η μεταχείριση του δανειστή αυτού θα ήταν σίγουρα τρισχειρότερη από τη μεταχείριση της Τρόικας. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα χρωστά λεφτά και ότι αυτά τα λεφτά οφείλονται γιατί οι διαχρονικές κυβερνήσεις της Ελλάδας (και της Κύπρου) μεταχειρίζονταν το κρατικό προϋπολογισμό με τρόπο αλόγιστο, επιπόλαιο, ψηφοθηρικό, πελατειακό. Ουδέποτε χειρίστηκαν τα οικονομικά του κράτους λες και ήταν τα δικά τους οικονομικά, η δική τους τζέπη.
Η διαχρονική μεταχείριση όμως, της ουτω-καλούμενης Τρόικα, δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Ενώ αποτελείται στη πλειοψηφία της από πολιτικά πρόσωπα, τα οποία για μια ολόκληρη ζωή πρόσεχαν την κάθε τους λέξη και προσέχοντας το λαϊκό αίσθημα, εντούτοις σε όσες χώρες ζήτησαν βοήθεια, η συμπεριφορά τους πόρρω απείχε από τη συμπεριφορά που θα έπρεπε να επιδείξουν.
Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε χώρα που μπήκε το μνημόνιο, αντί να λιθοβολήσουν ως έπρεπε τους πολιτικούς τους που τους έφτασαν μέχρι σε εκείνο το σημείο, αντέδρασαν έναντι της Τρόικα. Δεν είναι τυχαίο το ότι από τις συμπεριφορές των δανειστών αναδύθηκαν εθνικιστικά κινήματα που αποτελούν κίνδυνο για τα θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας και μιας Ευρωπαϊκής κουλτούρας που καλλιεργήθηκε το τελευταίο μισό αιώνα.
Το μεγαλύτερο έγκλημα της Τρόικα είναι ότι πίεσαν πέραν του δέοντος τον Σαμαρά και ανάγιωσαν το λαϊκισμό. Εκει που έχασαν πολλά, στο τέλος της διαδρομής έπρεπε να δώσουν εκείνο το κάτι παραπάνω στους Έλληνες για να τονωθεί η εθνική τους αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Δεν το έπραξαν και τώρα κάθονται όλοι σε ένα γραφείο στις Βρυξέλλες και προσπαθούν να βρουν τρόπους να περιορίσουν στο ελάχιστο τις αλυσιδωτές επιπτώσεις που θα έχουν και οι ίδιοι.
Ήταν ανάγκη κύριοι της Τρόικα να συμπεριφερθείτε τόσο βάναυσα, όπως συμπεριφερθήκατε και στη Κύπρο και να κάνετε αυτούς τους λαούς που ένιωθαν υπερηφάνεια που ήταν Ευρωπαίοι, να απεχθάνονται με το χειρότερο τρόπο το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι;
Όταν βρέθηκα στην Αμερική, οποτεδήποτε έπαιζε ο εθνικός τους ύμνος, όλος ο κόσμος σε όλες τις πολιτείες ένιωθε υπερηφάνεια και συγκίνηση. Ξέχασαν τις δικές τους παλαιότερες εθνικές σημαίες και κλαίνε στο άκουσμα του Ομόσπονδου Εθνικού Ύμνου. Εσείς καταφέρατε εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης, να μετατρέψετε την υπερηφάνεια του Εθνικού Ύμνου της Ευρώπης σε αποστροφή του.
Δεν λέμε ότι είχε άδικο η Τρόικα. Δίκαιο είχε. Το έπνιξαν όμως και το έχασαν στην δραματική και αξιολύπητη επικοινωνιακή τους πολιτική.
Για αυτό και οι Έλληνες τώρα σύσσωμοι φωνάζουν «δεν σε φοβάμαι και αν μου λες κρατάω μαχαίρι».
Διογένης