Είναι εντυπωσιακό, γιατί μετά από 41 χρόνια, δεν μπορούν κάποιοι να καταλάβουν ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε στο Κυπριακό ήταν λάθος.
Και αυτό κρίνεται τελεσίδικα εκ του αποτελέσματος, αφού η διχοτόμηση έχει σχεδόν εδραιωθεί επί του εδάφους, ενώ ο χρόνος κυλά σε βάρος μας.
Εσκεμμένα αποφύγαμε τον συμβιβασμό στην πράξη, αποδεχόμενοι τα τετελεσμένα της εισβολής και το κυπριακό έχει πλέον εξαφανιστεί από την ατζέντα της διεθνούς κοινότητας.
Επιτέλους, ας σταματήσει η υποκρισία.
Και ας σταματήσουν οι αφελείς και αποδεδειγμένα ανέφικτες προσεγγίσεις του τύπου «πρώτα θα αποχωρήσουν τα στρατεύματα κατοχής και μετά θα συζητήσουμε για λύση, βάσει των αποφάσεων του ΟΗΕ».
Ο ΟΗΕ πρότεινε λύση το 2004 με το σχέδιο Ανάν. Εμείς το απορρίψαμε για τα θέλαμε όλα ή τίποτα.
Και επιλέξαμε το τίποτα.
Όσο οι σχέσεις των δύο πλευρών κινούνται σε ήσυχα νερά το status quo δεν ενοχλεί.
Δεν μας πειράζουν και δεν τους πειράζουμε, ενώ παράλληλα κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα είναι ότι στην ιστορία του κυπριακού η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
Επιβεβαιώνοντας την κακή μας σχέση με τον χρόνο και την αρχή του «κάθε πέρυσι και καλύτερα» φτάσαμε στο σημείο μηδέν.
Είναι η ώρα των αποφάσεων. Το κυπριακό άρχισε να πιάνει πάτο. Το «Δεν Ξεχνώ» κάποτε θα γίνει «Δεν θυμάμαι». Και είναι τόσο λογικό, όσο η ζωή η ίδια.
Αυτοί που έζησαν την εισβολή καλούνται να υπογράψουν τη λύση τώρα! Γιατί τα παιδιά τους έχουν συμβιβαστεί και τα εγγόνια τους κάποτε δεν θα θυμούνται…
Φήμη