Άλλη μία «μάστιγα» στη δημόσια υπηρεσία, τις άδειες ασθενείας, καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, που πρέπει να λάβει δραστικά μέτρα εναντίον όσων προφασίζονται συνεχώς ασθένειες, προκειμένου να απουσιάσουν από την εργασία τους.
Υπάρχουν άραγε τρόποι τιμωρίας των υπαλλήλων, που απουσιάζουν συνεχώς από την εργασία τους; Και αν ναι, τότε, η κυβέρνηση θα πρέπει να μας τους υποδείξει.
Είναι άραγε οι μεταθέσεις ένας από τους τρόπους τιμωρίας, όπως επικαλέστηκε πρόσφατα ο Υπουργός Εσωτερικών ή τα «απατεωνίστικα πιστοποιητικά» θα συνεχίσουν να δίνουν και να παίρνουν.
Η κατάσταση πάντως σήμερα έχει ως εξής: Θες μια μερούλα άδεια; Η τηλεφωνική αδιαθεσία είναι εδώ.
Οι καλοκαιρινές διακοπές έχουν περάσει πλέον για τα καλά και τα… τριήμερα σαββατοκύριακα φαντάζουν όλο και πιο δελεαστικά. Όσο και αν στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης το «τηλεφώνημα του άρρωστου» φαντάζει πλέον απομεινάρι του παρελθόντος, εντούτοις στην Κύπρο το γαργαλιστικό αυτό σπορ καλά κρατεί.
Ναι το παραδέχομαι. Μου έχει συμβεί και μένα, όπως και στον καθένα. Μην το αρνείστε λοιπόν! Όσο και να αγαπάς τη δουλειά που κάνεις θα έρθει μία μέρα, που θα προτιμάς να κάνεις το οτιδήποτε άλλο, εκτός από να δουλέψεις.
Και επειδή μου αρέσει να μπαίνω κατευθείαν στο «ψητό» σας ξεκαθαρίζω πως προσωπικά θεωρώ στρεβλή την μονομερή υπεράσπιση των δημοσίων υπαλλήλων σε μια χώρα γεμάτη ανυπεράσπιστους ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
Όταν το πρωί άκουγα από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως να υπερασπίζονται τους δημοσίους υπαλλήλους, με την καθόλου ευρηματική δικαιολογία ότι «δεν είναι όλοι έτσι», ανατρίχιασα.
Ίσως έφτασε ο καιρός να μιλήσουμε πιο ενδελεχώς, για την περιβόητη μείωση του υπερδιογκωμένου δημοσίου τομέα.
Δεν με εκπλήσσουν οι απόψεις, που ακούγονται κατά καιρούς επί του θέματος, αλλά με εκπλήσσει η κυνικότητα με την οποία παρουσιάζεται το θέμα.
Δεν είναι δική μου δουλειά να κρίνω αν το κράτος έχει πολλούς ή λίγους υπαλλήλους. Είναι δουλειά των πολιτικών.
Αν, όμως, αυτοί κρίνουν ότι πρέπει να υπάρξει μείωση του αριθμού τους, τότε τα μέτρα που ακούω όπως μεταθέσεις, προσυνταξιοδότηση ή εθελουσία έξοδος, είναι τελείως καταστροφικά, για τον υποτιθέμενο στόχο, που είναι η άνοδος της παραγωγικότητας του δημοσίου.
Ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός: Άμεση απόλυση όσων περισσεύουν.
Όχι όμως απολύσεις χωρίς κριτήριο. Το ένα κομμάτι των απολύσεων πρέπει να γίνει, μετά από αξιολόγηση, ανά υπηρεσία και βαθμίδα υπηρεσίας.
Το δεύτερο κομμάτι απολύσεων ας προέλθει από το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών. Όταν αποφασιστεί ότι ένας οργανισμός δεν χρειάζεται, κλειδώνεις το κτίριο και απολύονται όλοι ανεξαιρέτως, από τον κλητήρα που προσελήφθη χθες, μέχρι τον αρχαιότερο Γενικό Διευθυντή.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Προτιμούμε να συντηρούμε «άρρωστες» καταστάσεις, αντί να τις κοιτάζουμε κατάματα και να τις αντιμετωπίζουμε;
Το ζήτημα είναι εάν θα καθίσουμε για πολύ ακόμη να βλέπουμε τη γάγγραινα να εξαπλώνεται ή αν θα αντιδράσουμε, επιτέλους, ως πολιτισμένη κοινωνία, που θέλει να προχωρήσει, πληρώνοντας το κόστος που αναλογεί.
Διότι, μέχρι στιγμής, απλώς πληρώνουμε και μόνο πληρώνουμε, χωρίς να προχωρούμε.
Φήμη