Debate ήταν και πάει… και αναφέρομαι στο χθεσινοβραδινό ντιμπέιτ μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, που πραγματοποιήθηκε στην τελική ευθεία των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου.
Αν και ήταν ιδιαίτερα βαρετό για μένα να το παρακολουθήσω από την αρχή μέχρι το τέλος, εντούτοις το προσπάθησα, χωρίς ωστόσο να βγάλω και πολλά συμπεράσματα για το ποιος από τους δύο ξεχώρισε.
Το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το ύψος του Αλέξη Τσίπρα. Είχα την εντύπωση ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ήταν πιο ψηλός. Όμως, στο γυαλί και οι δύο φαινόντουσαν ίσοι προς ίσο.
Κατά τη διάρκεια του ντιμπέιτ προσπάθησα να μετρήσω τα “ΘΑ” που άκουσα. Να ήταν 100; Να ‘ταν 300; Πάνω από χίλια; Ούτε και εγώ ξέρω πόσα ήταν, αφού στην πορεία βαρέθηκαν να μετράω και με πήρε ο ύπνος.
Είναι μέσα στο αίμα των πολιτικών και γενικά όλων, που έχουν εξουσία, να δίνουν υποσχέσεις. Υποσχέσεις, όμως, που τις περισσότερες φόρες παραμένουν υποσχέσεις.
“Θα και Θα, Θα, Θα…και τα λοιπά. Θα επιστρέψουμε στην ανάπτυξη. Θα βγούμε στις αγορές. Θα τα καταφέρουμε. Θα βγούμε από την κρίση. Θα υπάρξει κυβέρνηση και όχι παρά φύση κυβέρνηση. Θα πιάσουμε δουλειά. Θα λέμε την αλήθεια. Θα παλέψουμε στα ανοιχτά ζητήματα για το συμφέρον του λαού”.
Δυστυχώς, τα “Θα” είναι αμέτρητα και εμείς αναπαυόμαστε σε ένα καναπέ σε κάποιο σαλόνι, με το κλιματιστικό σε εγρήγορση, ευελπιστώντας ότι κάποια μέρα τα «ΘΑ», που μας υπόσχονται, θα γίνουν πραγματικότητα.
Ο κόσμος κουράστηκε κύριοι. Κουράστηκε να θέλετε να πιστέψει ότι η νύχτα είναι μέρα.
Κουράστηκε να του τάζετε -προ των εκλογών- λαγούς με πετραχήλια. Κουράστηκε να ακούει ψέματα.
Κουραστήκαμε να ακούμε για αλλαγή και να τρέφουμε φρούδες ελπίδες πως κάποια μέρα τάχα θα ζήσουμε καλύτερα.
Όταν το πρωτοάκουσα αυτό ήμουν γύρω στα 12. Σήμερα μπήκα αισίως στην τρίτη ηλικία.
Κουράστηκα γιατί μια ζωή έτρεχα, μα μάταια έψαχνα να βρω την έξοδο του τούνελ της απελπισίας, που μια ζωή μας ρίχνατε.
Κουράστηκα να βλέπω να ξεφυτρώνουν κόμματα για τη δήθεν σωτηρία του λαού μας, κουράστηκα να βλέπω υποκριτές και φαρισαίους.
Κουράστηκα, τέλος, κρατώντας το φανάρι του Διογένη, να ψάχνω να βρω την κοινωνία που ονειρευόμουν.
Το μόνο που απέμεινε πια είναι ο λαός να πάψει να κολακεύετε από τα “ΘΑ” σας και να πει ένα βροντερό ΟΧΙ…
Παρακολουθώντας το χθεσινό ντιπέιτ πίστεψα ότι τελικά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και με έπιασε η απελπισία.
Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να ανεβαίνει το Γολγοθά του. Και δυστυχώς στην Κύπρο δεν απέχουμε και πολύ από την ελληνική πραγματικότητα.
Φήμη