Η παραίτηση του Χούριγκαν παρομοιάστηκε με βόμβα στη Κυπριακή Οικονομική θεατρική παράσταση. Η πλειοψηφία του κόσμου θορυβήθηκε. Μέσα σε ένα κυκεώνα σκανδάλων, αποκαλύψεων. Συνταρακτικών γεγονότων που αναταράσσουν τα χαλιά που μέχρι πρότινος έκρυβαν τη κοπριά τους οι τάγοι μας. Η κοινή γνώμη άρχισε να νιώθει μια ασφάλεια στο πρόσωπο αυτού του αινιγματικού τραπεζίτη. Για αυτό άλλωστε όταν μίλησε για μεγαλοσυμφέροντα σε e-mail που έστειλε…η κοινή γνώμη αντέδρασε και οι καρεκλολάγνοι αυτού του τόπου έσπευσαν να αμφισβητήσουν.
Θυμάμαι πριν καμιά 15αριά χρόνια…τσακκώθηκαν τα ποδοσφαιρικά σωματεία με τον σύνδεσμο διαιτητών. Αποφάσισε τότε η ΚΟΠ να φέρει ξένους διαιτητές για 1-2 αγωνιστικές. Η κερκίδα επαινούσε αυτά τα νέα «φρούτα» που ήρθαν. Έβλεπε με δέος τους «ξένους». Κανένας δεν τους έβρισε από την κερκίδα για τα όσα λάθη έκαναν. Κανένας δεν τους είπε ούτε για τη μητέρα τους, ούτε για το σπίτι τους, ούτε αν ήταν πουλημένοι.
Όπως έγινε και με τον Βγένο…τότε που ήρθε έσπευσαν να του πάρουν χαλλούμια, τζίκλες και κάθε λογής εδέσματα, να τον δεχθούν στο προεδρικό, να τον γλύψουν για εισοφορές, να τον χαρακτηρίσουν σαν ευεργέτη.
Τους ξένους πάντα τους προτιμούσαμε γιατί φαινομενικά ήσαν αδιάφθοροι, αλλά στο τέλος σαν Δούρειοι Ίπποι αφαίμασσαν το μεδούλι αυτής της ιερόδουλης χώρας της Μεσογείου. Όπως τα γεράκια του Χρηματιστηρίου ή τα μαύρα των διαφόρων που τα άσπριζαν στην μπανανία της μηχανής μας. Έβρισκαν πάντα παράθυρα ανοικτά χωρίς περιορισμούς και «πηδούσαν» μέσα.
Ποτέ δεν καταφέραμε σαν κοινωνία να αναδεικνύουμε τους άριστους, τους άξιους, τους αμερόληπτους, τους έντιμους. Τους φοβόμασταν πάντα. Αναζητούσαμε τους μέτριους για να τους ελέγχουμε, να τους κουμαντάρουμε. Αναζητούσαμε τους ξένους, σαν ανεξάρτητους να χώσουμε τη γύμνια μας. Αμα βρίσκουμε και κανένα έντιμο, μετά από καμιά καταγγελία, ρίχνουμε και κανένα πυροτέχνημα για διορισμό ποινικών ανακριτών για να διερευνήσουν καταγγελίες των κατηγορουμένων.
Να πας στο καλό κ. Χούριγκαν. Δεν σας γνωρίζω όμως ούτε σας θεωρώ ευεργέτη, ούτε σας θεωρώ εγκληματία. Προσβλέπω όμως στη διόρθωση της κοινωνίας και στον συνεχή αγώνα επιλογής των άξιων σε όλους τους τομείς.
Καλά θα ήταν να προκηρύξουμε παγκόσμιο διαγωνισμό μέσω των Ηνωμένων Εθνών και να προσλάβουμε Πρόεδρο, Υπουργικό Συμβούλιο, Ανεξάρτητους θεσμούς. Μόνο τότε δεν θα φωνάζουμε από τη κερκίδα και ας μας πάρουν και τα σώβρακα.