Η αιματοβαμμένη τούτη χώρα θα κλείσει φέτος 41 χρόνια από τότε που οι ορδές του Αττίλα ακρωτηρίασαν αυτό το χρυσοπράσινο φύλο ριγμένο στο πέλαγο. 41 χρόνια μετά και κανένας νοήμων άνθρωπος δεν επιθυμεί να συνεχιστεί η υφιστάμενη κατάσταση, το γνωστό ως status quo.
Σαν πολίτης αυτού του τόπου, χωρίς κόμματα και είδωλα πάνω από το προσκέφαλό μου, οφείλω να παραδεχθώ ότι νιώθω μια ασφάλεια με τη στάση του ΑΚΕΛ.
Παρά το γεγονός ότι έχει κάθε λόγο να αντιπολιτεύεται με πατριωτικές κορόνες και κτυπώντας ανελέητα τη νυν κυβέρνηση (άλλωστε «ότι σου κάνουν κάνε και κακία μην κρατάς» που λέει και η παροιμία), εντούτοις, η στάση του ΑΚΕΛ δείχνει συνέπεια, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, ιεραρχώντας το εθνικό ζήτημα πάνω από οποιαδήποτε κομματική σκοπιμότητα.
Μπορεί πολλά να τους καταλογίζονται για το Ναι και μετά Όχι του 2004. Όμως άλλες ήσαν οι συγκυρίες και τα δεδομένα του τότε και άλλα σήμερα. Άλλα τα μίση και τα πάθη του τότε και άλλη η εξομάλυνση των σχέσεων του σήμερα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Να λέμε και του στραβού το δίκαιο…
Μετά από 30 χρόνια (τότε) πατριωτικών συνθημάτων, δεν ήταν εύκολο να έπειθες τη κοινή γνώμη να δεχθεί τους συμβιβασμούς του Σχεδίου Ανάν. Σήμερα ο κόσμος…μαλάκωσε, άρχισε να βάζει νερό στο κρασί του… Και να μην ξεχνάμε ότι τα περι… επαναπροσέγγισης από το ΑΚΕΛ ξεκίνησαν όταν κάποιοι εξακολουθούσαν να φωνάζουν πατριωτικά συνθήματα.
Εύγε λοιπόν στο ΑΚΕΛ για τη στάση του.
Διογένης