25 Ιουλίου σήμερα κι ακόμα ψάχνομαι, που θα περάσω με την οικογένεια μου, λίγες μέρες ηρεμίας και χαλάρωσης.
Πέντε μέρες τώρα έχω ξεσκονίσει το διαδίκτυο, αλλά…τίποτα. Οι τιμές απαγορευτικές και τα νεύρα μου τσατάλια.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είπα ότι φέτος θα επιμείνω κυπριακά. Και επειδή η χώρα μου θέλει υποστήριξη αποφάσισα ότι φέτος μένουμε εντός.
Άλλωστε τι πάρα πάνω έχουν οι υπόλοιπες χώρες;
Μια γύρα στο διαδίκτυο τη Δευτέρα ήταν απογοητευτική. Ωστόσο, συνέχισα την αναζήτηση και την Τρίτη, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τετάρτη οι προσπάθειες μου όλες κατέληξαν στο κενό. Πέμπτη και Παρασκευή κενή από κάθε είδους συναίσθημα.
Ή μάλλον ψέματα… Το ένα και μοναδικό συναίσθημα, που με διακατέχει αυτή τη στιγμή, είναι η οργή. Γιατί δεν μπορώ να κάνω διακοπές στον τόπο μου.
Οι τιμές αγγίζουν τα όρια της παράνοιας. 140 ευρώ το πιο φτηνό ξενοδοχείο που βρήκα κι αυτό… της πλάκας.
Όσο για τα κυπριακά λεγόμενα ξενοδοχεία «πέντε αστέρων» οι τιμές που μπορεί να βρει κανείς κυμαίνονται από 165 ευρώ μέχρι 210 ευρώ, ενώ αυτά -αν συνοδεύονται από τις λέξεις «boutique» ή «spa»- οι τιμές φτάνουν το εξωφρενικό ποσό των 290 ευρώ τη βραδιά.
Διερωτώμαι γιατί ο ύπνος των κυπριακών διακοπών πρέπει να είναι τόσο ακριβός; Γιατί η βλακεία συνεχίζει να υφίσταται σε αυτό τον τόπο; Γιατί ακόμη και μέσω της κρίσης δεν βάζουμε μυαλό; Γιατί οι τιμές παραμένουν στα ύψη; Γιατί δεν υπάρχουν προσφορές διακοπών στα ξενοδοχεία της Κύπρου, για τους Κυπρίους;
Γιατί μας κοροϊδεύουν και γιατί τους ανεχόμαστε, όταν μας λένε: «Οι τιμές είναι ακριβές, γιατί είμαστε ξενοδοχεία πέντε αστέρων».
Ήθελα να ήξερα, αν όλοι αυτοί που μας πουλούν τα φούμαρα και τις μεταξωτές κορδέλες, έχουν δει ποτέ στη ζωή τους ξενοδοχεία πέντε αστεριών;
Γιατί αυτά που διαθέτουμε στην Κύπρο είναι ξενοδοχεία, μάλλον, αθλιότητας πέντε και δέκα αστεριών. Και γενικότερα, φαίνεται πως κάποιοι αγοράζουν τα αστέρια με το κιλό και μισοτιμής.
Αυτή η συμπεριφορά του αρχοντοχωριατισμού του Κύπριου, φαίνεται ακόμα και στις τιμές, που πλασάρει τα προϊόντα του.
Και στην περίπτωση της ξενοδοχειακής βιομηχανίας στην Κύπρο, η νοοτροπία του αρχοντοχωριατιμού είναι εμφανέστατη.
Νομίζουμε πως είμαστε ο ομφαλός της γης και ότι όλα περιστρέφονται γύρω από εμάς.
Αυτή η χωριάτικη μενταλιτέ του νεοπλουτισμού. Η απληστία μας. Η εξάρτηση μας από το χρήμα και κυρίως το εύκολο.
Αν τα ζώα μιλούσαν, μάλλον, θα μας αποκαλούσαν πρωτόγονους.
Αν και τα «spa» ή οι ακριβές διακοπές δεν μας εκπολιτίζουν, ίσως τελικά οφείλουμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας τον αλαζόνα, που δεν χρησιμοποιεί τη γνώση σοφά, αλλά ευκαιριακά.
Είναι καιρός να ισορροπήσουμε με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι πως ο Κύπριος σήμερα δεν διαθέτει αυτά τα ποσά για διακοπές.
Ωστόσο, δεν παύει να είναι άνθρωπος και να χρειάζεται τη διακοπή από την καθημερινότητα.
Εγώ πάντως αποφάσισα… Θα πάω σε μια παραλία στη χώρα του μυαλού μου. Και θα καθίσω να μετράω, ΟΧΙ ΠΕΝΤΕ, αλλά αμέτρητα αστέρια και δωρεάν!
Φήμη