Ταξίδεψα σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Από τις βιομηχανικές περιοχές της Κίνας μέχρι το επίπλαστο παραμύθι του Λας Βέγκας. Είδα μνημεία, ιστορικούς χώρους, το μάτι μου χόρτασε. Συνειδητοποίησα όμως, ότι ενώ εγώ ταξίδεψα σε όλους αυτούς τους μαγικούς τόπους, στη πλειοψηφία τους όλοι αυτοί επιλέγουν τη Κύπρο και την Ελλάδα για τις διακοπές τους.
Παρά το γεγονός όμως ότι ευτυχίσαμε να ζούμε στον παράδεισο, καταφέρνουμε με ένα μαγικό τρόπο να μετατρέπουμε το τόπο μας σε κόλαση. Καταφέραμε να τα κάνουμε σαλάτα και να γινόμαστε περίγελος των δήθεν ισχυρών.
Γιατί στα τόσα χρόνια της ιστορίας μας σαν λαός, ελάχιστες ήσαν οι περιπτώσεις στις οποίες μονοιάσαμε. Ελάχιστες ήσαν οι περιπτώσεις στις οποίες βάλαμε στην άκρη της διαφορές μας και εργαστήκαμε μαζί για το κοινό καλό. Και εκείνες τις περιπτώσεις που καταφέραμε ως δια μαγείας να μονοιάσουμε, μεγαλουργήσαμε.
Δυστυχώς όμως, τον περισσότερο καιρό ασχολούμαστε και αναλωνόμαστε στις μικροδιαφορές μας. Στα δεξιά μας, τα αριστερά μας, στα κεντρώα μας. Πώς να επιρρίψουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο. Ποιος έφταιξε λιγότερο, ποιος έφταιξε περισσότερο. Ποιος έφαγε περισσότερα. Ποιος έκανε περισσότερο ρουσφέτι. Και ο λαός… Να αποδείξουμε ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι σοφότερος των άλλων. Μια κερκίδα γεμάτη προπονητές. Ένας καφενές γεμάτο σοφούς.
Αγωνιζόμαστε με σθένος για το ατομικό καλό. Μέχρι σήμερα δεν συνειδητοποιήσαμε ότι εάν δεν γίνουμε μια γροθιά και να εργαστούμε συλλογικά, θα συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε στο τρένο της μετριότητας, παρά να επιβιβαστούμε στο αερόστατο της επιτυχίας.
Σαν μέλος αυτής της κοινωνίας που νοσεί διερωτώμαι… Μια γειτονιά του πλανήτη είμαστε. Γιατί τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να μονοιάσουμε; Γιατί τόσα χρόνια δεν παλέψαμε όλοι μαζί στα ίδια χαρακώματα; Αφού όλοι μας αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Αγχωνόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας. Πατούμε όλοι στα ίδια χώματα. Και κατοικούμε όλοι μας αυτή τη μικρή, ξεχασμένη, δύσμοιρη, καταταλαιπωρημένη γειτονιά του πλανήτη.
Διογένης