Λογικά έπρεπε, ως κοινωνία, να μην έχουμε συνέλθει από τα προηγούμενα σοκ. Αυτά της οικονομικής κρίσης, των μέτρων λιτότητας, της αύξησης της ανεργίας, της Τρόικας και της παραλίγο χρεωκοπίας μας.
Και επειδή δεν χαμπαρίζουμε ετοιμαζόμαστε να ανοίξουμε ένα νέο λογαριασμό. Αυτόν της επίλυσης του κυπριακού, που ας ελπίσουμε ότι δεν θα τον πληρώσουν οι επόμενες γενιές.
Με το ένα πόδι, λοιπόν, μέσα στην κρίση και με την αγωνία να φτάνει στο ζενίθ, άρχισε και ολοκληρώθηκε η πρώτη συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, υπό την προστασία των Ηνωμένων Εθνών.
Οι εξελίξεις ραγδαίες, ενώ οι συνομιλίες αυτή τη φορά έχουν άλλο πολιτικό “περιτύλιγμα”.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έδωσε στον κ. Ακκιντζί χάρτη με 28 ναρκοπέδια στα κατεχόμενα και από την πλευρά του ο κ. Ακκιντζί ανακοίνωσε πως από αύριο δεν χρειάζεται η συμπλήρωση φόρμας, για όσους περνούν στα κατεχόμενα από τα οδοφράγματα.
Η τελευταία μεγάλη προσπάθεια, για την επίλυση του Κυπριακού, ήταν τον Απρίλιο του 2004, λίγο πριν από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Οι Ελληνοκύπριοι είπαν τότε “όχι”, στο σχέδιο του τότε ΓΓ των ΗΕ Κόφι Ανάν, ενώ οι Τουρκοκύπριοι είχαν πει “ναι”.
Ο αέρας της επανένωσης έπαψε να φυσά στην Κύπρο, μετά το δημοψήφισμα.
Ωστόσο, μέσα σε μερικές μέρες, μετά από την εκλογή Ακιντζί, η λύση του κυπριακού και η επιστροφή των Βαρωσίων έγινε «παντιέρα αγώνα» για πολλούς. Γι’ αυτούς που θέλουν να γυρίσουν στην πόλη τους και να δραστηριοποιηθούν στον εμπορικό, τουριστικό και βιομηχανικό τομέα.
Δεν τους νοιάζει με ποιους όρους θα γυρίσουν. Και όποιος τολμήσει να πει κάτι για ασφάλεια, για αξιοπρέπεια και για γενικότερους κινδύνους, στο σύνολο του πληθυσμού, θα είναι εναντίον της επιστροφής, εναντίον της λύσης.
Η πρόταση για επιστροφή των Βαρωσίων υπάρχει και δεν είναι η πρώτη φορά που την ακούμε.
Όμως, θα πρέπει να τονιστεί ξανά -για να το καταλάβουν και αυτοί που δεν το κατάλαβαν- ότι η άνευ όρων επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, είναι υποχρέωση της Τουρκίας και το άνοιγμα του λιμανιού είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτό καθορίζει και η Νομική Υπηρεσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που τονίζει ότι η μόνη Αρμόδια Αρχή, για να ανοίγει και να κλείνει πύλες εισόδου και εξόδου στο νησί, είναι Κυπριακή Δημοκρατία.
Επειδή, η αίσθηση που πλανάται είναι ότι η λύση του κυπριακού είναι πιο κοντά από ποτέ και σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση “όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά», πρέπει να τεθούν όρια, που να διασφαλίζουν την επίτευξη μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης.
Κάτι τέτοιες ώρες εύχεσαι ο Θεός να βάλει το χέρι του…
Φήμη