Μπήκαμε αισίως στο μήνα Σεπτέμβριο, όπου οι “μηχανές” των κρατικών υπηρεσιών, άρχισαν να βάζουν μπρος, μετά το Αυγουστιάτικο μούδιασμα.
Διαβάζοντας σήμερα διάφορα δημοσιεύματα, το μάτι έπεσε και πάλι στην οικονομία και τα όσα συνέβαλαν στην καταστροφή της και όλων εμάς, με τις γνωστές συνέπειες.
Ανακριτές, μεταβαίνουν στην Αθήνα για την γνωστή υπόθεση Βγενόπουλου, Μπουλούτα κλπ.
Αλήθεια, πώς πραγματικά αναμένουμε ότι θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, όταν οι Κυπριακές Αρχές έχουν να αντιμετωπίσουν τον Βγενόπουλο, που κρατάει στοιχεία για τα πάντα και τα παρουσιάζει όποτε αυτός κρίνει σκόπιμο, πολλές φορές, με τρόπο που ενώ κατάρρευσε μια τράπεζα και “πήρε” μαζί της, την κυπριακή οικονομία και που για χρόνια ο ίδιος διοικούσε, τείνει να σε πείσει ότι φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τον ίδιο.
Με αφορμή το σημερινά δημοσιεύματα, για αυτή τη δήθεν μεγάλη εξέλιξη, ήλθε στο μυαλό μου η υπόθεση “Aristo”! Αυτή η ιστορία, που σήμερα μόνο ερωτηματικά προκαλεί και που κανένας ίσως δεν θα μπορέσει να απαντήσει.
Μια εταιρεία, μια οικογένεια, που για μήνες έγιναν πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες και πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά δελτία. “Βρήκαμε τους ένοχους”! “Επιτέλους, ας μπουν φυλακή, για να επανεκκινήσει και πάλι η οικονομία και να νιώσουμε όλοι εμείς οι αφελείς, ότι υπάρχει επιτέλους δικαιοσύνη”!
Τα γράφω αυτά, όχι για να εξυμνήσω τον οποιοδήποτε επιχειρηματία, ούτε για να δώσω άλλοθι σε κάποιους, αλλά γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν και να επεξεργαστούμε το τί ακριβώς συμβαίνει. Έρευνες για το θεαθήναι, ανικανότητα ή άλλοτρια συμφέροντα;
Θα πρέπει επιτέλους, η μνήμη μας να επεκτείνεται πέραν του τελευταίου 24ωρου. Η μνήμη χρυσόψαρου ευνοεί την επαναλαμβανόμενη κοροϊδία της κοινής γνώμης.
Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι το κακουργιοδικείο έκρινε ως βεβιασμένη την παραπομπή της υπόθεσης “Aristo” στη δικαιοσύνη από πλευράς του Δημοτικού συμβουλίου Πάφου, μη επαρκώς στοιχειοθετημένα τα αδικήματα που προσήψε η κατηγορούσα αρχή κατά των κατηγορουμένων στην υπόθεση και πολύ ασαφή την υπηρεσιακή έκθεση. Το ερώτημα που τίθεται, είναι γιατί το δημοτικό συμβούλιο έδρασε με αυτό τον τρόπο, τί εξυπηρετούσε ο τρόπος δράσης του και πώς αναλαμβάνει τις ευθύνες για αυτή την “τσαπατσουλιά”;
Ακούσαμε κάτι μέχρι σήμερα; Τελικά η ανάληψη ευθυνών είναι μόνο φραστική έκφραση;
Ψάξαμε ως κοινωνία και Μέσα ενημέρωσης, να μάθουμε τί εννοούσε και ποιους φωτογράφιζε ο Θεόδωρος Αριστοδήμου, όταν έλεγε μετά την αθωωτική απόφαση, ότι οι θεσμοί του κράτους κατέρρευσαν και πως κάποιοι λειτούργησαν συνωμοτικά για να καταστρέψουν κάποιους ανθρώπους και μια εταιρεία;
Ψάξαμε να βρούμε τους ανθρώπους και εκείνες τις “υπόγειες” δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτή την υπόθεση;
Αλήθεια, ποιους πραγματικά εξυπηρετούσε η ηθική και οικονομική εξόντωση μιας μεγάλης εταιρείας και μιας οικογένειας;
Μήπως με αυτό τον τρόπο, κάποιοι ήθελαν να κάνουν όπως οι Αρχαίοι Ρωμαίοι, προσφέροντας άρτο και θεάματα, την ίδια ώρα που σφάζονταν αθώοι στην αρένα και στρατιώτες πέταγαν άρτους στις κερκίδες και έτσι ο λαός, έστω και για λίγο, ξεχνούσε τη σκληρή πραγματικότητα;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτή τη φορά χωρίς τους άρτους, αλλά μόνο “τη σφαγή” αθώων!
Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ, είναι γιατί σήμερα οι θεατές συνεχίζουν να χειροκροτούν στις κερκίδες!
Πριν απο λίγες μέρες, το ΕΒΕ Πάφου εξέδωσε μια ανακοίνωση, με την οποία στηρίζει απερίφραστα την εταιρεία “Aristo”, καυτηριάζοντας έντονα την προχειρότητα με την οποία έδρασαν, Τοπική αυτοδιοίκηση, Αστυνομία, Γενική Εισαγγελία και δικαστήρια. Μάλιστα, επισημαίνει, ότι όλοι αυτοί οι θεσμοί, δεν λειτούργησαν αποτελεσματικά, ώστε να προστατεύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα του συγκεκριμένου πολίτη, ή και να προστατεύσουν την εταιρεία, από αυθαίρετες και πλαστές καταγγελίες.
Καταλήγοντας, μήπως όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, άλλοι γιατί επιλέγουμε λάθος ανθρώπους να μας διοικούν, είτε γιατί βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, είτε γιατί με την ανοχή μας, ή και συμμετοχή μας επιτρέπουμε στρεβλώσεις στους θεσμούς, που μοιραία και καταληκτικά έχουν επιζήμιες επιπτώσεις στην ζωή όλων μας.
Και μπορεί τα φώτα στη σκηνή του “εγκλήματος” να έχουν σβήσει, αλλά τα θύματα αυτής της υπόθεσης, εξακολουθούν να υπάρχουν.
Μία εταιρεία που παλεύει να επιβιώσει από τη “λάσπη”. Μια εταιρεία που πρόσφερε θέσεις εργασίας, παρήγαγε πλούτο, πλήρωνε φόρους και ήταν από τα σημαντικά “γρανάζια” της κυπριακής οικονομίας, που ασθμαίνοντας προσπαθούμε να επανεκκινήσουμε…
Πυθία