ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΑΚΡΥΣΟΥΝ!

Μακράν διαφορετική από τις προηγούμενες είναι η δική μας εποχή αφού εκτός από τα χρήματα φαίνεται να έχουν χαθεί πολύτιμες αξίες, συνήθειες, συμπεριφορές κ.ο.κ. Εμείς τα τέκνα της γενέτειρας της δημοκρατίας, βάλαμε στην άκρη τις αρχές που οι πρόγονοι μας μας παρέδωσαν από χέρι σε χέρι. Τα χρήματα φαίνεται να έχουν γίνει πλέον αυτοσκοπός και η κύρια ενασχόληση του ανθρώπου, παραβλέποντας τα εγκόσμια προβλήματα…

Ξεφεύγοντας από τα σύνορα μας, η δημοκρατία και η αλήθεια κάπου αρχίζει να χάνεται. Πολλές χώρες λιμοκτονούν και ζουν 12 μήνες τον χρόνο κάτω από την σκιά του κατακτητή, σε μια εμπόλεμη ζώνη. Εκεί που στα μάτια των παιδιών μπορείς να διακρίνεις τον πόνο και την θλίψη. Όταν η χαρά που καθρεπτίζεται στο βλέμμα τους, δίνοντας τους ένα κομμάτι ψωμί και ένα ποτήρι νερό δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο. Εκεί που το συναίσθημα ξαναγεννιέται μακριά από τα ακριβά κινητά τηλέφωνα και τα αστραφτερά ρούχα. Κάποιος οφείλει να διαδώσει την αλήθεια και να προστατέψει αυτά τα πλάσματα που είχαν την τύχη να ζήσουν με αυτό τον απάνθρωπο τρόπο ζωής.

Συναισθήματα μπορεί να ξυπνήσουν ακόμα και μέσα από μια φωτογραφία, καθώς οι τριτοκοσμικές σκηνές που απεικονίζονται περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Πως μπορούμε άραγε να συμβάλλουμε στην αποκάλυψη όσον οι άλλοι δεν θέλουν να μάθουμε, όσον οι άλλοι σκόπιμα πράττουν με αποτέλεσμα συνάνθρωποι μας να βρίσκονται σε αυτή την άθλια κατάσταση; Αν αφιερώσουμε λίγη από την ζωή μας στα άτομα τα οποία πραγματικά έχουν την ανάγκη μας, αν ο καθένας αναγνωρίσει την βαρύτητα της ύπαρξης του σε αυτή την ζωή, αν προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση τους τότε χαμόγελα θα ζωγραφιστούν ξανά στα μουντά πρόσωπα των άτυχων συνανθρώπων μας!

Μια εικόνα που προκαλεί τον συναισθηματικό αναβρασμό της κάθε οντότητας είναι και η παρακάτω. Το κοριτσάκι στην φωτογραφία είναι η 4χρονη Χούτα από την χιλιοβασανισμένη Συρία. Το παιδάκι σηκώνει τα χέρια του μπροστά από την κάμερα όπως όλοι διακρίνουμε. Ο λόγος που σηκώνει τα χέρια της μπροστά από την φωτογραφική μηχανή του συμπατριώτη της ρεπόρτερ είναι θλιβερός.. πέρασε τον φακό για όπλο… Η Χούτα μεγαλωμένη σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από το δικό μας δεν έμαθε να ζει με παιχνίδια, κινητά, κάμερες κτλ αλλά με όπλα και βόμβες.

Πόση ντροπή νιώθει ο καθένας μας άραγε όταν ένα παιδί μόλις τεσσάρων ετών ζει τόσο απάνθρωπα; Πόση αηδία και ενοχή θα έπρεπε να νιώθει ο καθένας μας για τον πόνο που νιώθει ένα 4χρονο παιδί; To μόνο που μας απέμεινε είναι να κοιτάξουμε τον συνάνθρωπο μας στα δακρυσμένα του μάτια και μέσα από την καρδιά μας να δώσουμε μια υπόσχεση…

ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΑΚΡΥΣΟΥΝ!

Γράφει η Σάββα Έλενα.