Πόσοι συνάνθρωποί μας ακόμα πρέπει να χαθούν; Πόσα όνειρα θα σβήσουν στο βωμό της ασφάλτου για να βάλουμε μυαλό;
Σχεδόν καθημερινά σημειώνονται τροχαία ατυχήματα, άνθρωποι χάνονται τελείως αναίτια, οικογένειες βυθίζονται στο πένθος, αλλά κανείς μας δεν λέει να αντιληφθεί ότι όλα αυτά είναι καθαρά δική μας ευθύνη.
Παρά το γεγονός ότι καθημερινά βλέπουμε τροχαία ατυχήματα συνεχίζουμε να οδηγούμε χωρίς παιδεία. Γιατί αυτό λείπει από τον Κύπριο οδηγό η «οδηγική παιδεία», όλοι έχουμε στο μυαλό μας να φτάσουμε γρήγορα, να γλυτώσουμε την τροχαία κίνηση, επιτρέπουμε στα παιδιά μας να πιάσουν τιμόνι χωρίς άδεια από μικρή ηλικία , χωρίς όμως να σκεφτούμε το κακό που μπορεί να μας περιμένει στη γωνία. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης που χάνονται τόσο άδικα άνθρωποι κάθε ηλικίας στην άσφαλτο, με το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης να ανήκει σε εμάς που είμαστε πίσω από το τιμόνι.
Όσες εκστρατείες και να κάνει η Αστυνομία, όσα εξώδικα και να κόψει, αν δεν αποκτήσουμε «οδηγική παιδεία» δεν θα λυθεί το πρόβλημα. Και κάπου εδώ έρχεται και ο ρόλος του κράτους, το οποίο πρέπει να φροντίσει να “διδάξει” την «οδηγική παιδεία» στους νέους οδηγούς από μικρή ηλικία, για να αντιληφθούν από νωρίς τους κινδύνους που κρύβει η αφελής οδήγηση. Επίσης καλό θα ήταν οι άδειες οδήγησης να μην δίνονται ελαφρά τη καρδία, γιατί τίποτα δεν κοστολογείται περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή.
Σ.Χ