Δεν είμαι ούτε νομικός, ούτε μπορώ να γνωρίζω εάν η απόφαση του Γενικού Εισαγγελέα για μη δίωξη είτε του τέως προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια, είτε άλλων προσώπων, είναι ορθή ή όχι. Κατά τεκμήριο ο νυν Γενικός Εισαγγελέας, απέδειξε ότι είναι έντιμος και δεν φοβάται να συγκρουστεί με κανέναν, ακόμα και εάν αυτός είναι ο πρώτος πολίτης της Δημοκρατίας.
Πάντως η τέχνη της επικοινωνιακής πολιτικής, που καλύτερο εκφραστή της δεν βρίσκει από τον Νίκο Αναστασιάδη, ζωγράφησε σήμερα ακόμα ένα αριστούργημα. Ο Πρόεδρος μας, σαν σύγχρονος Πικάσο αυτής της τέχνης ανέφερε πως:
“Με βάση το Σύνταγμα υπάρχει ο εντεταλμένος που είναι ο Γενικός Εισαγγελέας, ο οποίος μελετά και αποφαίνεται αν υπάρχουν σχετικά αποδεικτικά στοιχεία, ώστε να προχωρήσει σε διώξεις Ως εκ τούτου, παρά το γεγονός του απόλυτου σεβασμού στον πόνο, στην πίκρα, στην ανάγκη απόδοσης δικαιοσύνης, εντούτοις θα ήταν ιδιαίτερα παρακινδυνευμένο τα μεγάλα λόγια που στο τέλος μπορεί να μείνουν κενά περιεχομένου. Ο καθ’ ύλην αρμόδιος είναι και εκείνος που θα αποφασίσει, ό,τι και αν εμείς θέλουμε.“
Με λίγα λόγια «εγώ θέλω αλλά δεν μπορώ», ρίχνοντας το μπαλάκι του τένις στον Γενικό Εισαγγελέα για να φορτωθεί το βάρος της απογοήτευσης αυτών που επιθυμούν την δίωξη. Άσχετα με το ότι ο πρόεδρος είναι και ο ίδιος δικηγόρος και θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαβάσει και τα πορίσματα αλλά και τις αποφάσεις του Κακουργιοδικείου Λάρνακας και πολύ εύκολα να πει ευθαρσώς την άποψή του. Τουλάχιστον, να έχει το πολιτικό θάρρος να αντικρίσει τις οικογένειες των νεκρών και να τους πει την αλήθεια.
Η σημερινή μέρα όμως, δεν πρέπει να αναλωθεί είτε στον Γενικό Εισαγγελέα είτε στον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο μέρα μνήμης για τον χαμό 13 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους γιατί αυτή η πολιτεία, που κατέχει Ολυμπιακό μετάλλιο στο να ρίχνει το μπαλάκι της ευθύνης, δεν μας προστάτευσε από τον κίνδυνο. Η σημερινή μέρα, είναι μια σκληρή υπενθύμιση, ότι στη Κύπρο δεν διαθέτουμε πολιτικούς άνδρες αλλά πολιτικές μινιατούρες.
Ξεκινούμε με τα αυτονόητα.
Δεδομένο 1: Κανένας πρόεδρος δεν ονειρεύεται να εκλεγεί πρώτος πολίτης της Δημοκρατίας και επι θητείας του να σκοτωθούν άνθρωποι από λάθη, παραλείψεις και αμέλεια είτε πολιτικών επιλογών, είτε επιχειρησιακών αποφάσεων. Άρα με βεβαιότητα ο τέως πρόεδρος Χριστόφιας, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φονιάς.
Δεδομένο 2: Η απόδοση ευθυνών στο τότε κόμμα που κυβερνούσε, το ΑΚΕΛ, είναι εκτός λογικής, αφού αλίμονο ένα πολιτικό κόμμα να φέρει ευθύνη για πράξεις ή παραλείψεις πολιτικών προσώπων ή κυβερνητικών αξιωματούχων.
Δεδομένο 3: Η πολιτεία ως σύνολο, φέρει και με βάση τα πορίσματα αλλά και δημοσιευμένες αποφάσεις, τεράστια ευθύνη, την μέγιστη, για τα τραγικά συμβάντα της 11ης Ιουλίου.
Δεδομένο 4: Ενώπιον Δικαστηρίων καταδικάστηκαν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, πολιτικά πρόσωπα τα οποία διορίστηκαν από τον τέως πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, στα πλαίσια άσκησης των καθηκόντων τους.
Δεδομένο 5: Τα οποιαδήποτε λάθη ή και παραλείψεις, επιτυχίες ή αποτυχίες ενός εκάστου διορισμένου, αντανακλούν στο έργο της Κυβέρνησης και του προέδρου που τους διόρισε. Ήσαν διορισμένοι αξιωματούχοι του κράτους (κάποιοι εξ αυτών), οι οποίοι διορίστηκαν από τον ίδιο τον Πρόεδρο (ασχέτως του ότι ήσαν εισηγήσεις πολιτικών κομμάτων).
Δεδομένο 6: Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε τότε αλλά ούτε μέχρι και σήμερα, ανέλαβε κατά το ελάχιστο τη πολιτική ευθύνη της τραγωδίας εκείνης. Παρά τα καταδικαστικά πορίσματα, παρά την παραπομπή κάποιων προσώπων ενώπιον της Δικαιοσύνης, παρά την έκδοση καταδικαστικής απόφασης, μέχρι και σήμερα, δεν ακούσαμε από τα χείλη του έστω ένα συγνώμη. Όχι τη συγνώμη του «εγώ φταίω». Αλλά τη συγνώμη του: «Έστω και ένας διορισμένος από εμένα να φέρει την ευθύνη, ως αρχηγός του κράτους, φέρω αναλογικά την ευθύνη, για αυτό απολογούμαι σε κάθε μια από τις οικογένειες για τον χαμό των ανθρώπων τους».
Παρά την ξεκάθαρη ευθύνη ως προκύπτει με τους ανωτέρω συλλογισμούς, προτίμησε να οδηγήσει το κόμμα του στα Τάρταρα, να παραμείνει πρόεδρος, να απαξιώσει τα πορίσματα και τις αποφάσεις και μέχρι και σήμερα να δηλώνει αδικημένος.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αυτού του τόπου, εάν τότε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, παραιτείτο αναλαμβάνοντας την ευθύνη που του αναλογούσε; Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αυτού του τόπου, εάν με ταπεινότητα και σεμνότητα ζητούσε συγνώμη απο τον Κυπριακό λαό αλλά και τις οικογένειες αυτών που πέθαναν; Πόσα μαθήματα θα δίδασκε εάν πρώτος παραιτείτο; Πόσα δάκρυα αγανάκτησης και πόνου θα έσβηνε με μια τέτοια του πράξη;
Η εγωιστική συμπεριφορά, η αποποίηση ευθυνών και η επιθετική στάση του «εγώ δεν φταίω», η διατήρηση της καρέκλας και η περιφρόνηση των πορισμάτων, έμελλε να ήταν η πολιτική κληρονομιά του ανδρός.
Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων, έτυχε πολιτικής εκμετάλλευσης από κάποια κόμματα και πολιτικούς. Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων, έτυχε εκμετάλλευσης από πολλούς λειτουργούς των μέσων μαζικής ενημέρωσης για σκοπούς τηλεθέασης. Μα πάνω από όλα, ο θάνατος αυτών των ανθρώπων, έγινε μνημείο και εκκλησάκι, στο εικονοστάσι του οποίου μνημονεύεται ο θάνατος της πολιτικής ευθιξίας σε αυτό το τόπο.
Διογένης