Μαυρόασπρη ταινία που ξεκινά τη δεκαετία του 1940 στο παλιό ΓΣΠ και το έγχρωμο τέλος της, τον Ιανουάριο του 2017.
Κάπως έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το ιστορικότερο ίσως μαγαζί της Πρωτεύουσας. Οι λουκουμάδες «Κυριλλής». Μαζί με τα σάντουιτς του «Γιαπανά» με έτος ίδρυσης το 1955. Ο «Γιαπανάς» στη Δυτική εξέδρα των φίλων του Αποέλ και ο «Κυριλλής» απέναντι, στην ανατολική των οπαδών της Ομόνοιας. Είναι οι κερκίδες που δεν κατεδαφίστηκαν ακόμα. Η κόρη του Κυριάκου (Κυριλλή), Κούλα Παυλίδου, έχει τόσα να μας διηγηθεί που για τους παραδοσιακούς φιλάθλους και όχι μόνον, αποτελούν ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη τους.
Αφορμή για το ρεπορτάζ είναι οι τίτλοι τέλους που βάζουν και οι δύο. Στις 17 Ιανουαρίου επιδότης, τους παρέδωσε την επιστολή έξωσης για την Τετάρτη 25 του μηνός. Αυτό είναι και το παράπονο τους. Ούτε καν ένας μήνας προειδοποίησης. Άδικη μεταχείριση για τα δύο ιστορικά στέκια της Λευκωσίας.
«Μέσα σε 7 μόνο μέρες δεν λες του άλλου να ξηλώσει μια ζωή και να φύγει. Τον προσεγγίζεις σαν άνθρωπο. Έπρεπε να με συναντήσουν, να μου δώσουν τον απαραίτητο χρόνο και να φύγω με την ησυχία μου. Ένα με δύο μήνες. Όχι μια εβδομάδα», μου είπε η κυρία Κούλλα Παυλίδου.
Της ζήτησα όμως να ξεκινήσουμε από την αρχή. Τις «γλυκές» αναμνήσεις της εποχής
Εδώ μεγάλωσα. Εδώ έφτιαξα την οικογένεια μου και εδώ μεγάλωσαν τα εγγονάκια μου. Η ιστορία ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Ο Κυριάκος Ιωάννου (Κυριλλής), άνοιξε το κατάστημα εδώ, όπως είναι τώρα. Ο πατέρας μου ήρθε το 1965. Κυριάκος κι αυτός. Έγιναν συνέταιροι. Μετά από δύο χρόνια ο ιδρυτής αποχώρησε κι έμεινε ο πατέρας μου. Μαζί και το ψευδώνυμο «Κυριλλής».
Τότε το ΓΣΠ ήταν στις δόξες του. Τι θυμάσαι;
(Δάκρυσε). Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα χρόνια. Μέχρι να πεθάνω. Ήταν ένα ολόκληρο πανηγύρι εδώ. Κοσμοσυρροή με χρώματα και φωνές. Εδώ στην είσοδο της ανατολικής εξέδρας έμπαινε ο κόσμος και έξω ήταν οι «πραματευτάδες». Ο κόσμος κατέβαινε από τα λεωφορεία γιατί τότε οι περισσότεροι δεν είχαν αυτοκίνητο. Από Λεμεσό, Λάρνακα κι από παντού. Εμείς επειδή ήμασταν κάτω από την κερκίδα, με κάθε γκολ και με κάθε απογοήτευση, νιώθαμε ότι έγινε σεισμός. Ωραίοι καιροί όμως. Πριν τον αγώνα έρχονταν εδώ οι οπαδοί και των δύο ομάδων που έπαιζαν, έτρωγαν τους λουκουμάδες τους όμορφα και μετά το παιγνίδι, πάλι όλοι τους εδώ άραζαν. Εκείνοι που έχαναν για να γλυκαθούν κι εκείνοι που κέρδιζαν για να τους πειράξουν. Αλλά ούτε καβγάδες είχαμε, ούτε φασαρίες. Μόνο για το πείραγμα. Ανέκδοτα και γέλια. Εγώ έζησα το αληθινό ποδόσφαιρο.
Με ποιά ομάδα ήσουν;
Δεν επιτρεπόταν να πω. Είχα τις αδυναμίες μου αλλά κανένας δεν ήξερε αν ήμουν με τον ένα ή τον άλλο. Αγαπώ όλες τις ομάδες γιατί μ αρέσει το άθλημα.
Εδώ ήταν η έδρα του Αποέλ, της Ομόνοιας και του Ολυμπιακού.
Μετά ήταν και του Διγενή Ακρίτα. Ο Ολυμπιακός μαζί με τον Διγενή ήταν οι τελευταίες ομάδες που εγκατέλειψαν το ΓΣΠ.
Εκείνα τα χρόνια είχαμε και τις ομάδες από Ελλάδα. Τότε που Κυπριακές ομάδες λάμβαναν μέρος στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Έρχονταν εδώ και Ελλαδίτες;
Τι μου θύμισες τώρα. Όχι μόνον λόγω ποδοσφαίρου. Εδώ εκτος από τη Λέσχη της Ε.Φ. ήταν και η Λέσχη της ΕΛΔΥΚ. Ακόμα έχω ανθρώπους από Ελλάδα που όταν επισκέπτονται την Κύπρο, έρχονται αμέσως εδώ. Ήταν Αξιωματικοί, φαντάροι και φίλαθλοι. Μου λένε αν θυμάμαι ποιος είναι και όλοι έχουν μια ιστορία να μου διηγηθούν για το κατάστημα μας. Στο ΓΣΠ είχαμε και συναυλίες. Πολύς κόσμος σου λέω. Ανθεστήρια και άλλες εκδηλώσεις. Μας αγαπούν όλοι. Δεν έχουμε παράπονο. Τους ευχαριστώ από καρδιάς. Ο λουκουμάς που από τον καιρό της γιαγιάς μου ήταν ένα έδεσμα του πανηγυριού, μετατράπηκε πλέον σαν επίσημο γλυκό. Ο Λευκωσιάτης πάντα είχε στο σπίτι του λουκουμάδες.
Πέραν όμως των παλιών παραδοσιακών πελατών, καταφέρατε να προσελκύσετε και νεαρούς
Πολλούς. Δουλεύω με εκείνα τα παιδιά που έμαθαν από τον παππού τους και τη γιαγιά τους, τούς λουκουμάδες μας. Οι περισσότεροι τώρα από τους πελάτες μου, είναι εκείνα τα μωρά που μεγάλωσαν με τα γλυκά μας. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι αυτούς τους ανθρώπους, γιατί με βοήθησαν κι εμένα να κρατήσω ζωντανή την επιχείρηση και να ζήσω την οικογένεια μου. Νιώθω απέραντη εκτίμηση, γι αυτό κι εγώ δεν άλλαξα τίποτα από τα προϊόντα μου. Δεν λυπήθηκα τον κόπο μου και δεν άλλαξα τα υλικά μου. Μπορεί να φαίνεται ένα εύκολο γλυκό αλλά αυτό το γλυκό που κάνω εγώ, με τη συνταγή του Κυριλλή, γίνεται με μεράκι και δεν άλλαξε σε τίποτα. Κάθε τηγανιά βγαίνει με την ίδια γεύση όπως παλιά. Έρχονται ηλικιωμένοι άνθρωποι από Αμερική, Αυστραλία, Καναδά και μένουν έκπληκτοι γιατί η γεύση είναι η ίδια που θυμούνται. Για μένα είναι χαρά και ικανοποίηση.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Στο τέλος ουσιαστικά αυτού του παραμυθιού
Πλέον ήρθε το τέλος. Το ΓΣΠ δεν συντηρήθηκε από κανέναν στο παρελθόν. Με αποτέλεσμα οι δύο κερκίδες που έμειναν με τα δύο μαγαζιά του «Κυριλλή» και του «Γιαπανά» να κατεδαφιστούν με απόφαση της Κυβέρνησης.
Θα μεταφερθείτε κάπου αλλού;
Τώρα όχι. Δεν μας έδωσαν τον κατάλληλο χρόνο να προετοιμαστούμε. Σε ένα δυό μήνες μάλλον θα μεταφερθούμε στα σύνορα Λακατάμειας – Στροβόλου κοντά στην υπεραγορά «Μετρό».
Μια κουβέντα πήρα και από τον γαμπρό του αείμνηστου Γιαπανά (πέθανε το 2010), τον Διαμάντη, ο οποίος στενοχωρημένος κι αυτός, μου είπε το παράπονο του για την πολύ σύντομη προειδοποίηση έξωσης και μια ανάμνηση του από τα παλιά
Στις 9 του Σεπτέμβρη του 1955 ήρθε εδώ ο πεθερός μου. Μαυρόασπρες αναμνήσεις. Οι ποδοσφαιρόφιλοι κυρίως έχουν πολλά να θυμούνται από αυτό τον χώρο. Θα σου πω μόνο αυτό. Το χαρακτηριστικό που μου λένε. Στο ΓΣΠ είχε δύο ουρές αναμονής. Η μία για να μπουν στο γήπεδο και η άλλη για να πάρουν το σάντουιτς του «Γιαπανά». Μετά το φαγητό πήγαιναν στον γείτονα. Τον «Κυριλλή» απέναντι για γλυκό.
Ιστορία όμως που φτάνει στο τέλος της
Σίγουρα. Μια βδομάδα τι μπορούμε να προλάβουμε; Ούτε να ενημερώσουμε τους πελάτες μας μπορούμε. Ούτε έχουμε βρει που θα πάμε. Τίποτα. Είναι το μοναδικό μας έσοδο. Δεν περιμέναμε τέτοια μεταχείριση από το Κράτος. Το γνωρίζαμε ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε. Αλλά όχι κι έτσι.
GASTON
Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό από το «πριν» και το «μετά».
Το μαγαζί του “Κυριλλή” στην Ανατολική εξέδρα και στη Δυτική ο “Γιαπανάς”
Στο μαγειρείο του “Κυριλλή” τη δεκαετία του ’60 και πως είναι σήμερα. Πιο κάτω οι…διάσημοι λουκουμάδες
Η Κούλλα Παυλίδου. Μια ολόκληρη ζωή στον αγώνα
Η επιγραφή που μετρά μια ζωή
Οι γονείς της Κούλλας Παυλίδου. Ο έτερος “Κυριλλής” με τη σύζυγο του
Ο αείμνηστος Γιαπανάς.
Ο γαμπρός του Διαμάντης με το παράπονο της έξωσης μέσα σε μια βδομάδα
Πηγη:nicosiapress
You must be logged in to post a comment.