Έξω κρύο… παγωνιά… βρέχει ασταμάτητα από το πρωί, δεν λέει να κοπάσει. Και συ… κουλουριασμένος πάνω στο καναπέ σου απολαμβάνεις ένα ποτήρι κρασί βλέποντας τις φλόγες από το τζάκι να τρεμοπαίζουν. Νιώθεις την απόλυτη χαλάρωση. Σου αξίζει αυτή η ηρεμία, αυτή η ησυχία. Κουράστηκες πολύ τους τελευταίους μήνες. Μόχθησες για να φτάσεις σε εκείνο το καναπέ, σε αυτό το ποτήρι κρασί που τόσο νοστάλγησες. Θυσίασες πολλά, ώρες ατέλειωτες, ξενύχτια. Ναι σου αξίζει ο καναπές σου.
Αύριο θα φορέσεις τα γιορτινά σου και θα πας εκκλησία σαν καθώς πρέπει Χριστιανός. Διάλεξες ήδη το κοστούμι που θα φορέσεις. Γυαλιστερό και το πουκάμισο φρεσκοσιδερωμένο. Ακολούθως το πρόγραμμα προβλέπει το συνηθισμένο για τις γιορτές. Φαγοπότι μέχρι τελικής πτώσεως, γέλια, χαρές πανηγύρια. Το αξίζεις… κουράστηκες πολύ τους τελευταίους μήνες. Ναι σου αξίζει λίγη ξεκούραση και χαλάρωση.
Μα αυτές οι γιορτές δεν αφορούν εσένα. Δεν τις νοιάζει πόσο κουράστηκες και πόσο μόχθησες για να φτάσεις σε εκείνο το καναπέ. Δεν αφορούν ούτε τους latte που θα πιείς, ούτε τα «μπε» που θα καταναλώσεις.
Αφορούν αυτούς που ζουν σιωπηλά ανάμεσά μας… σαν φαντάσματα τα οποία δεν ταιριάζουν στο σκηνικό και στη ταινία που θα παίξει σήμερα μπροστά σου. Αυτών που η μοίρα δεν τους επιφύλαξε τις εκπλήξεις και απολαύσεις που επιφύλαξε για σένα. Αυτών που η μοίρα τους τσάκισε και βρίσκονται σήμερα γονατισμένοι. Δεν θα σου φωνάξουν όταν περάσεις από δίπλα τους. Δεν θα απλώσουν το χέρι τους να σου ζητήσουν βοήθεια. Όχι… αν είναι κάτι το οποίο διακρίνει όλους τους είναι η περηφάνεια. Η αξιοπρέπεια που τους εμποδίζει από το να φωνάξουν τον πόνο τους. Τον κρύβουνε μέσα τους.
Περιμένουν όμως καρτερικά στη πόρτα εσένα. Σε περιμένουν να κτυπήσεις το κουδούνι σαν χαρμόσυνη καμπάνα ελπίδας. Σε περιμένουν να κόψεις κάτι από τα ρούχα που θα αγοράσεις, τις τσάντες που θα χρυσοπληρώσεις, τα κρασιά που θα πιείς και τις σούβλες που θα ξεμείνουν και θα πετάξεις. Χωρίς να περιμένεις από αυτούς το «ευχαριστώ»…
Δεν το κάνεις για αυτούς. Το κάνεις για εσένα. Το κάνεις γιατί είναι από τις μοναδικές στιγμές στη ζωή σου που θα νιώσεις άνθρωπος και όχι μια ζωντανή ύπαρξη που ικανοποιεί απλά τις ανάγκες της. Το κάνεις γιατί εκείνη τη στιγμή η ανθρώπινη σου ψυχή νιώθει πιο δυνατή από τις ορέξεις και καταναλωτικές ανάγκες σου.
Κτυπά το κουδούνι. Ανοίγει η πόρτα. Ένα χαμόγελο στοργής. Μια αγκαλιά στήριξης και συμπαράστασης. «Δεν είστε μόνοι στον αγώνα. Δεν είστε μόνοι σας στο κλάμα. Όλοι ζούμε σε αυτό το πλανήτη. Αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, ερωτευόμαστε κάτω από τα ίδια αστέρια, νοιαζόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας».
Υπάρχουν άνθρωποι τελικά; Υπάρχουν… Και εσύ είσαι μια από αυτούς… Σου υποκλίνομαι που είσαι άνθρωπος. Που κτύπησες τη πόρτα και έδωσες εκείνη την αγκαλιά. Που έδωσες σε όλους μας αυτό το οποίο αξίζει περισσότερο από χρήματα και υλικές απολαύσεις… Αυτήν που χωρίς, δεν θα ζούσαμε… την ελπίδα!
Διογένης