Ο καθένας μας αποτελεί μέρος μιας μεγάλης ομάδας, της λεγόμενης κοινωνίας. Μολαταύτα η κάθε οντότητα ξεχωριστά έχει την δική της μοναδική προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα που άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ επηρεάζεται από το σύνολο, από τα καθορισμένα “πρέπει” και τους κοινούς κανόνες. Αν ψάξει κανείς μέσα από την όμορφη βιτρίνα που μας καλύπτει, τότε ίσως μπορέσει να διακρίνει τον εσωτερικό κόσμο. Το πιο απόκρυφο αλλά και το πιο σημαντικό σημείο για να κατανοήσει κανείς τον ποιόν ενός ατόμου.
Άσχημος, όμορφος, κοντός, ψηλός, χοντρός, λεπτός, μαύρος, άσπρος, δεξιός, αριστερός, φασίστας, ναζί, αναρχικός. Τόσες πολλές αόρατες ταμπέλες αλλά ταυτόχρονα τόσο ορατές στην συνείδηση μας. Ταμπέλες που ίσως άλλοι μας έδωσαν ή που οι ίδιοι φορέσαμε οικειοθελώς. Όταν ο ήλιος πέσει και το σκοτάδι έρθει ξαφνικά, οι μάσκες πέφτουν και το μέσα ορμά προς τα έξω παρασύροντας μαζί του όλη την συναισθηματική αστάθεια που μπορεί να κρύβει κάποιος. Όταν τα προσωπεία καταρρεύσουν σαν κάστρα στην άμμο και όταν τα πρέπει πνιγούν στην φουρτουνιασμένη θάλασσα της συνείδησης τότε ο μόνος που απομένει στο πλάι σου είναι ο εαυτός σου. Τα δάκρυα μπορούν να ξεχυθούν ελεύθερα σαν ένα άγριο ποτάμι παραπόνων, το μίσος να σπάσει το γυαλί και να φωνάξει τόσο δυνατά έτσι ώστε η οργή του να σπάσει την σιωπή αλλά και μέχρι η μετάνοια να φτάσει στο ανώτερο σκαλοπάτι που θα την φωτίζει.
Ένα σωρό γιατί, τόσα πολλά γιατί που μόνο ο ανθρώπινος νους μπορεί να τα χωρέσει. Γιατί το σκοτάδι φέρνει την λύτρωση; Γιατί να γυμνώνει την “αμφίεση” η μοναξιά; Ο εαυτός μας, ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός μας, οι οδηγίες χρήσης αυτού ανύπαρκτες αλλά καθοριστικές. Εκείνος που πάντοτε βρίσκεται στο πλάι σου, επί καθημερινής βάσης, στα άσχημα και στα όμορφα, στα κακά και στα καλά. Όσο περνάει ο καιρός όλο και κλεινόμαστε, όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε στην ακούσια προσποίηση, όσο περισσότερα μαθαίνουμε τόσο περισσότερο αλλάζουμε και όσο πονάμε τόσο μαθαίνουμε να αμυνόμαστε. Μα η αγάπη που πήγε; Από μικροί συνηθίζαμε να ακούμε για την αγάπη “Να αγαπάτε τον πλησίον σας”. Μετά από τόση εγωιστική αναζήτηση, μετά από τόση εγωπάθεια και τόσο άσκοπο ψάξιμο ο πλησίον κάπου χάθηκε… Στον δρόμο προς την λύτρωση ξέχασες να μοιράζεσαι, να αγαπάς, να εκτιμάς. Έμαθες να κρύβεις τα συναισθήματα σου λέγοντας πως με αυτό τον τρόπο τα προστατεύεις. Μα όταν αυτή η φούσκα προστασίας σπάσει τότε ο πρώτος άνθρωπος που θα βρεθεί απέναντι σου αντικρίζει ένα πρόσωπο αλλιώτικο, τόσο διαφορετικό από τo προηγούμενο. Ένα πρόσωπο ξεγυμνωμένο και ευάλωτο.
Εσύ δεν είσαι εκείνος που φωνάζει και απαιτεί την ελευθερία που κάποιοι δωσίλογοι του έκλεψαν; Μα ο πρώτος που σε φυλακίζει είσαι εσύ! Πάνε τώρα χρόνια που φυλάκισες την ψυχή σου, την φωνή σου, τα συναισθήματά σου. Κρατάς τον εαυτό σου δεμένο με αλυσίδες σπάζοντας τα φτερά που σου χαρίστηκαν απλόχερα από τον Θεό. Τα πούπουλα έγιναν καλώδια και οι άνθρωποι ρομπότ. Βουβά ρομπότ που περιπλανιούνται στην γκρίζα, μουντή και άχαρα πολυτελές πολιτεία. Σε αυτό το αγνό, το λευκό συναίσθημα που μας δόθηκε αποφανθήκαμε να γυρίσουμε την πλάτη, γιατί πονάει. Μα δεν είναι η αγάπη που πονάει… Εμείς οι άνθρωποι την βαφτίσαμε μπελά και τις φορέσαμε προσβλητικές ταμπέλες γιατί δεν μπορούμε να ανεχτούμε την ομορφάδα και την καλοσύνη της. Προσπαθούμε να την φορτώσουμε με ένα σωρό δόλια επίθετα για να απελευθερωθούμε, μα εμείς, τα πιο έξυπνα όντα, δεν κατανοήσαμε ότι αυτή είναι η λύτρωσή μας.
Το κλειδί για να επαναφέρεις το ξεχασμένο αυτό δώρο είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου μπορείς να αγαπήσεις και τον περίγυρο σου, γιατί όλα ξεκινούν από μέσα μας και καταλήγουν μέσα μας. Όσο και να καλλωπίζεις το έξω αν η εσωτερική χίμαιρα δεν γαληνέψει μπορεί στο ξέσπασμα της να καταστρέψει τα πάντα. Διδάξου και μετέπειτα δίδαξε αυτό που ξεχάσαμε να σου γαλουχήσουμε εμείς. Εκφράσου, ζήσε και αγάπησε το μέσα σου. Όταν έρθει η στιγμή να αγαπήσεις το μέσα κάποιου άλλου πρόσεξε, πολλά πλαστά είδωλα φιγουράρουν ανενόχλητα… Όταν σιγουρευτείς, ρίσκαρε!
Έτσι κι αλλιώς τι είναι η ζωή… Ένα μονοπάτι, ένα πέρασμα, ένα αιώνιο λεπτό…
Γράφει η Έλενα Σάββα.
elenasavvaa@hotmail.gr