Δεν με έπιανε ύπνος ψες…και έκαμα το λάθος να ανοίξω για λίγο τη τηλεόραση. Είχα ανάγκη να χαθώ λίγο μέσα στο επίπεδο ορθογώνιο που σου ανοίγει την πόρτα στο κόσμο. «Έπεσα» πάνω στο Survivor. Μιας εκπομπής που απολαμβάνει τεράστιας αποδοχής από το τηλεοπτικό κοινό, κατατάσσοντάς το στις πρώτες θέσεις τηλεθέασης. «Κάτι αξιόλογο θα έχει να παρακολουθήσουμε» σκέφτηκα. Εκεί οι «πρωταγωνιστές» έπαιζαν ένα παιχνίδι. Και στο τέλος αυτού του παιχνιδιού, ο νικητής θα έπαιρνε ένα έπαθλο. Λεω και εγώ κάτι συνταρακτικό θα είναι για να αγωνίζονται με τόση μανία και πάθος. Το έπαθλο; Μια μερίδια κεφτέδες με πατάτες τηγανητές. Ο κόσμος δηλαδή έμεινε ψες ξάγρυπνος για να δει ποιος θα έτρωγε τη μερίδα με τους κεφτέδες. Ουτε καν αστακός…κεφτέδες! Συγνώμη…με πατάτες τηγανητές!
Απόψε ο ίδιος λαός θα κάτσει και θα παρακολουθήσει ευλαβικά το The Voice. Και ποιους θα δει; Μια ομάδα ταλαντούχων νεαρών οι οποίοι θα συρθούν στη μάχη για την καλύτερη φωνή της Ελλάδας. Ποιας Ελλάδας; Μα φυσικά του 2017 αφού πέρσι είχε άλλο voice και πριν 2 χρόνια άλλο. Μα όλης της Ελλάδας; Φυσικά και όχι αφού παράλληλα τρέχει και το αντίστοιχο Rising Star άλλου καναλιού που και εκεί έχουμε παρόμοιες μονομαχίες. Και φυσικά τρέχει ακόμα ένα νέο τώρα με την Βίσση και τον Καρβέλα (από πού τον ξέθαψαν αυτό τον Καρβέλα δεν μπορώ να καταλάβω).
Όλους αυτούς τους ταλαντούχους καλλιτέχνες, τους ξεχνάς με το που κλείνεις τη τηλεόραση και κοιμάσαι. Αφού από όλους αυτούς τους εκατοντάδες εάν όχι χιλιάδες που παρέλασαν από αυτά τα show, εξαφανίστηκε η συντριπτική πλειοψηφία. Γιατί απλούστατα, τραγουδιστές έχουμε μπόλικους…τραγούδια ελάχιστα. Για συνθέτες στιχουργούς και γενικότερα τραγουδοποιούς παρόμοια show δεν γίνονται. Γιατί αυτοί δεν κτυπάνε νούμερα τηλεθέασης.
Που καταντήσαμε ρε παιδιά; Πως γίναμε σαν κοινωνία; Βλέπουμε αγώνες για το ποιος θα φάει τους κεφτέδες και ποιος θα νικήσει στο The Voice για να ξεχαστεί μεθαύριο… Σοβαρά το σκεφτήκατε καμιά φορά; Και έχεις μια πλειάδα δημοσιογράφων και αρθρογράφων, ικανότατων, να γράφουν καθημερινά για ποια ζητήματα; Για τη πολιτική. Αρθρογράφοι μιας πολιτικής ζωής που δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Ενώ υπάρχουν τόσα σοβαρά ζητήματα και προβλήματα της καθημερινότητας, ουδείς ασχολείται. Γιατί; Γιατί όταν οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ ξεκινούν να επιτίθενται σε οποιουσδήποτε άλλους εκτός από τους πολιτικούς, τότε θα χάσουν τις διαφημίσεις. Η διαφημιστική εταιρεία δεν θα τους δίνει οξυγόνο και το μαγαζί έκλεισε. Και πως παίρνουν διαφημίσεις; Με την τηλεθέαση, τις πωλήσεις, τις επισκέψεις στις ιστοσελίδες. Και πως το πετυχαίνεις αυτό; Πλασάροντας θέματα τα οποία θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Ποια είναι αυτά; Οποιαδήποτε μαλακία πλην σοβαρών ζητημάτων. Τι φόρεσε η τάδε, πως χέστηκε ο τάδε κλπ
Το χειρότερο όμως είναι η κατάντια μας. Ούτε καν πρόβατα δεν γίναμε. Γιατί στα πρόβατα άμα τους δώσεις ένα φαγητό που δεν το τρων δεν θα το φαν. Εμείς ότι μαλακία μας σερβίρουν την τρώμε. Αβίαστα. Φτάνει να είναι «φανταζέ».
Πλέον οι ειδήσεις και η τηλεοπτική ζωή δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι showbiz. Βλέπουμε απλά για να βλέπουμε ενώ βλέπουμε τόσα για να τα ξεχνούμε την επομένη. Το λεγόμενο news-cycle. Όπως το re-cycle ένα πράμα… το ίδιο είναι γιατί αμφότερα αφορούν σκουπίδια τα οποία ανακυκλώνονται επι καθημερινής βάσεως.
Αρθρογραφώ σε αυτή την σελίδα 2 χρόνια σχεδόν. Είχα μεταξύ άλλων την προσδοκία να «γράφω κάτι το διαφορετικό». Δεν πέτυχε. Φυσικά ένας από τους λόγους είναι γιατί η πλειοψηφία (όχι όλοι) των συμμετεχόντων σε αυτή τη σελίδα, ήσαν δημοσιογράφοι οι οποίοι δεν τους ενδιέφερε ούτε το όραμα ούτε η διαφορετικότητα, απλά το ζεστό χρήμα. Βάλε λεφτά στο Jukebox. Κρίμα τα όνειρα που έκανα μαζί τους… αλλά χαλάλι… πληρώνεις για να μαθαίνεις τους φίλους και τους ανθρώπους στη ζωή και πόσα κοστίζει ο κάθε ένας.
Μια φωνή…εν τη ερήμω; Μπορεί… αλλά από τη στιγμή που σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν σχολιάζει την κατάντια να βλέπεις ανθρώπους να αγωνίζονται σε μια εκπομπή για το ποιος θα φάει ένα πιάτο κεφτέδες και από την στιγμή που ο λαός κάθεται και τα βλέπει και του αρέσουν μάλιστα…πάει να πει ότι είμαστε καταδικασμένοι… και σαν λαός… και σαν κοινωνία… και να βράσω την ελευθερία της έκφρασης της δημοσιογραφίας όταν αυτή σαν έκφραση δεν μοιάζει… αλλά μοιάζει με πορδή.
Διογένης