Ένα βράδυ μοναχικό, προβλεπόμενα μουντό και ανιαρό.Με μόνιμη παρέα τον υπολογιστή μου σερφάρω στο διαδίκτυο για να γεμίσουν όσο περισσότερο οι άδειες ώρες που απέμειναν. Καθώς έριχνα κλεφτές ματιές στην αρχική σελίδα του προσωπικού μου λογαριασμού το μάτι μου έπεσε πάνω στην φράση «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Χωρίς να δώσω πολλή σημασία προχώρησα παρακάτω. Μολαταύτα αυτή η φράση έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου…
Το επόμενο βράδυ βρεθήκαμε καλεσμένοι για φαγητό στο σπίτι του παππού μου, ενός ανθρώπου που πάντοτε θαύμαζα για τα κατορθώματα του και την τόλμη που είχε εις το διηνεκές να υπερασπίζεται τα πιστεύω του. Κάποια στιγμή πάνω στην συζήτηση λέχθηκε η συγκεκριμένη φράση. Καλά άκουγα ή μήπως η φαντασία μου πάλι άρχισε να δημιουργεί, σκέφτηκα. Είπα στον παππού μου να ξαναπεί την φράση που προ λίγου λέχθηκε, τότε αυτός με το βλέμμα σταθερό μου απάντησε «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Ανασκουμπώθηκα στη θέση μου και σκέψεις χαμηλόφωνες άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου… Γιατί μια φράση τόσο σωστή να φαντάζει τόσο ξένη την σήμερον εποχή;
Γυρίζοντας το βλέμμα του πάνω μου, μου είπε τα εξής λόγια «Κοριτσάκι μου μην ξαφνιάζεσαι, η σήμερον εποχή απέχει κατά πολύ από εκείνη που ζήσαμε κάποτε εμείς. Εμείς ζήσαμε πόλεμο, φτώχεια, σκοτωμούς, πείνα, Χούντα, κατοχή και άλλες πολλές κακουχίες. Εσείς είχατε την τύχη να γεννηθείτε σε μια άλλη εποχή, εύκολη…» Τα λόγια του χαράχτηκαν μέσα στο μυαλό μου. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι πήγα απευθείας στο δωμάτιό μου, με μια αίσθηση πικρή να με κατακλύζει. Φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τα λόγια εκείνα στιγμές άρχισαν να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου σαν μαυρόασπρη ταινία παλιού κινηματογράφου. Η ιστορία που διδαχθήκαμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, οι αφηγήσεις των μεγαλύτερων για τα όσα έζησαν τις μαύρες εκείνες εποχές της ιστορίας μας, τους εθνικούς μας ήρωες. Οι εικόνες όμως άρχισαν να θεριεύουν, φτώχεια, πείνα, αυτοκτονίες, διαμαρτυρίες, πορείες, δολοφονίες, φυλακίσεις, λουκέτα, εκρήξεις, άδικοι χαμοί, κάλπικες δεσμεύσεις, οικογένειες να διαλύονται η μία πίσω από την άλλη και η κλεπτοκρατία να παρελαύνει μπροστά από τα μάτια μας φορώντας τον μανδύα της δημοκρατίας…
Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν, το μέλλον ξαφνικά έμοιαζε ζοφερό και απάνθρωπο, αν όχι ανύπαρκτο… Σήκωσα το ακουστικό με την ψυχή στο στόμα, ένιωθα πως όφειλα να δώσω μια απάντηση για την “τύχη” της γενειάς μου στον άνθρωπο που πάντοτε θαύμαζα. «Για ποια τύχη, για ποια καθεστώτα, για ποιο πόλεμο, για ποιο παρελθόν μου μιλάτε εσέις όταν εμείς σε ένα παρόν δεν διακρίνουμε το μέλλον; Όταν η καθημερινότητα πλέον αποτελεί μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η δική μας καταδίκη έχει όνομα και λέγεται ψυχρός πόλεμος, ένας επί καθημερινής βάση άοπλος πόλεμος που μας ακινητοποιεί την ζωή… Ψεύτικες υποσχέσεις και δεσμεύσεις κινούν τα βήματα της ζωής μας επειδή κάποιοι το επέλεξαν!»
Ένιωθα τα λόγια μου σαν μαχαίρι να τρυπάνε το είναι μου. Οι μάσκες επιτέλους έπεσαν, η αυλαία χάθηκε από το παρασκήνιο και εγώ κάπου εκεί ανάμεσα στα συντρίμμια των σκέψεων και των συναισθημάτων μου ένιωσα ενοχή! Ένοχη γιατί περπατώντας τον εύκολο δρόμο της καλοπέρασης ξέχασα να αγωνιστώ για το μέλλον μου, το μέλλον μας! Ένοχη γιατί αυτά κάποτε μου φάνταζαν ξένα.. Η ποινή μου, η αίσθηση που αποκομίζω όταν κατανοώ πως και γω συνέβαλα στην ανόρθωση του συστήματος επιλέγοντας να παραμείνω θεατής. Η λύτρωση μου, Η ΦΩΝΗ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ!
Και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική…
Σάββα Έλενα
elenasavvaa@hotmail.gr